ఇటుగా బయలుదేరి వచ్చింది
హిమాలయం
ప్రతి ఊరునీ కలుపుకుంటూ
చలి విత్తనాలు చల్లుతూ
గడ్డివాము, పంట పొలము,
సిమ్మెంటు బెంచీ
నువ్వు నేనూ అన్నీ చుట్టాలే
ఒకటే ఈ చలిగిలికి
వెచ్చగా దుప్పట్లో
జోగుతున్న నగరాలు
పొగమంచు కమ్మేసిన దారులు
చిటపటలాడే చలిమంటలు
ఎదురుచూడని
మంచు దేవతకు హారతులు
ప్రేమలు చిగురించి పూలుపూచే కాలం
పరువానికి రెక్కలు మొలిచే కాలం
సిగ్గు నెరిగిన వాన చినుకులు తోరణాలై
మంచు కన్యను చుట్టుకునే సంబరం
నిశ్శబ్దంగా నా పక్కన చేరి
గోరువెచ్చని నీ స్పర్శను
గురుతుచేస్తుంది
నీ జాడలు వెతుకుతూ
స్వప్న వీధుల్లో వెర్రి ఆలోచనల
వెంట తీసుకుపోతుంది
ఆ గాలేం చేస్తుంది..
అర్థరాత్రి అలసిన దేహానికి
జ్ఞాపకాలతో చికిత్స చేస్తుంది
మనసుకు గిలిగింతలు
పెట్టి, ఊహలకు రెక్కలిచ్చి
నీ దగ్గరకు పంపుతుంది
ప్రేమలో మాధుర్యాన్నంతా
పోగేసి అలల తరంగంలా
నన్ను కమ్మేస్తుంది
నీవు వదిలిన గురుతులను
తడుముకుంటూ
రాతిరిలో మేఘాల
మాటున చందమామనైపోతాను
నీకివేం పట్టవు..
ఆ పాడు గాలి నిన్ను
తాకనైనా తాకదేమో కదా
బంధనాలు
ప్రేమగా ఎప్పుడు
అల్లుకుంటాయో
చీకటి నుంచి
వెలుగు వైపుకు ఎపుడు
తీసుకుపోతాయో
తెలీదు
మసక రాత్రుల్లో
ప్రేమతో నిమిరి
మరి రాతిరికి పగటి
కలలైపోతాయి
ఈ బంధనాలు నన్ను
వదిలివెళ్ళిన బంధాలు
కౌగలించుకోవు
పలకరించవు
బాధపెట్టడమే తెలుసు
సుడులు తిరుగుతూ వచ్చి
గతంలోనికి
గుంజుకుపోతాయి
చిన్నారిగా
నాన్న ఒడిలో ఆడిన ఆటలు
అమ్మ చేతి గోరుముద్దలు
చిట్టి చెల్లెళ్ళతో చేసిన అల్లరి
మేఘంలా అల్లుకుపోతుంది
కల నీరైపోయాక మబ్బులు
పట్టిన ఆకాశమల్లే దిగులు మళ్ళీ
కమ్ముకుపోతుంది.
ఏరుకోడానికి ఎన్నిలేవు
ప్రతి చోటా నీవు వదిలిన
ఆనవాళ్ళే
గాలికి ఊగుతున్న ఆ
గుమ్మంలోని గంటలు
నువ్వు వచ్చినపుడు
ఎన్ని హొయలుపోతాయనీ
ఈ పూలబాలల మాట చెప్పనే అక్కరలెద్దు
నిన్ను చూసినప్పుడల్లా
కొమ్మకొమ్మకూ ఒదిగి
కొత్త భంగిమలో
నాట్యమాడతాయి
నీ స్పర్శ తెలిసిన కుర్చీలు బల్లలు
నువ్వంటే ఆప్యాయత చూపుతాయి
నీపాదం తగిలి పులకించని చోటుందా
అక్కడ.
ఆగదిలో
నాలుగు గోడలకూ నువ్వు తెలుసు
నీ నగ్న దేహాన్ని ఎన్నిమార్లు పలకరించాయో
గాలి తరగల్లా., రాత్రింబవళ్ళ
కాలానికి మధ్య జారిపోయిన
రోజులెన్ని లేవు.
ఆ వర్షమొచ్చిన రోజున
తడిచిన దేహాల మధ్య జరిగిన
ముద్దుల యుద్ధం
గతానికి ఎదురెళ్ళి ఎన్నని
జ్ఞాపకాలను పట్టుకురాను
ఏం నీకు మాత్రం గురుతులెవు.
అన్నీ తీపిగా ఉంటే చెదెపుడు చూస్తావు
నువ్వేమిటి?
నేనేమిటి?
ఇద్దరం సమానమే
ఈ ప్రేమకు
ఇదంతా ఏమిటని కంగారు పడకు
అలగకు
అలవాటు పడు
ఈసారి ఇద్దరం కలిపి ఏరుకుందాం
మన ప్రేమ తునకల్ని
ఏమంటావు.
http://pustakam.net/?p=21223
వ్యాసకర్త: శ్రీశాంతి
ఈ భూమి మీద ప్రాణం పోసుకున్న ప్రతి జీవికి అన్నపానీయాలు ఎంత అవసరమో మరో ప్రాణి నుంచీ ప్రేమను పొందడం కూడా అంతే అవసరమైన క్రియగా మలుచుకోబడింది. ప్రేమించడం, ఆ ప్రేమను పొందగలగడం రెండూ చాలా పవిత్రమైన కార్యాలే.. అయితే నడుస్తున్న రోజుల్లో ప్రేమకు అర్థాలు మారిపోతూ వస్తున్నాయి. ప్రేమను వ్యక్తపరచడంలోనూ.. ప్రేమను పొందడంలోనూ రకరకాల ధోరణలు పద్దతులు మారుతున్నాయి.. అయితే వీటన్నింటికీ తన లెక్కను ఒకదాన్ని ముందే వేసి అక్షరాల్లో ముద్రించేసి ఉంచాడు చలం. ప్రేమంటే మనకున్న అంచనాలను తారుమారు చేసేసి.. ఓరేయ్ ఇదికాదురా ప్రేమనీ.. తన పుస్తకంలో తలదూర్చి తలెత్తే లోపు ప్రేమకు అర్థాన్నీ.. స్థిరమైన అభిప్రాయాన్నీ ఇవ్వగల ధీశాలి చలం. చలాన్ని చదవడవడమంటే మరో లోకానికి పుస్తకం, ఓ పెన్నూ పట్టుకుని పయనం కావడమే.. చుట్టూ ఏం జరుగుతున్నదో మరిచిపోయి ఆ మరో లోకంలో విహరించడానికే సిద్ధం కావడం. ఆయన రచనల్లో అమీనా ఓ అందమైన రచన. పట్టుకుంటే కందిపోయే అందాన్నీ.. మనసుని మెలితిప్పే కోరికను, ఆరాటాన్నీ కళ్ళకు కనిపించి మనసుల్ని తడిమేసే రచన.
నబుకొవ్ లోలిటా గురించి విన్నప్పుడు ఆ రచనను చదవాలని మరీ బలంగా అనిపించింది. ఆయన రచనలో లోలిటా ఎంత అందంగా లేలేత ముడుచుకున్న అందాన్ని దాచుకుందో అంతకన్నా చక్కగా అమీనా మన లోకంలో ఒదిగిపోతుంది.
అమీనా చదవడంతో చలంలో దాగున్న చాలా కోణాలు కనిపిస్తాయి. అన్నింటికంటే ముఖ్యంగా పాత్రల వెంట పరుగులు పెట్టడం కాకుండా పాత్రలతో ప్రయాణం కట్టేట్టు చేయగలడు చలం. అసలు కథలు ఏలా ఉండాలని మనకున్న ఇమేజ్ ను తన కథలకు ఉన్న రూల్స్ ని తానే బద్దలుకొట్టాడు ఈ రచనతో. తన రచనలు నాలాంటి ఏకలవ్య శిష్యులంతా ( పఠనం పరంగా) చదివే పుస్తకాన్ని దాచి దాచి చదువుకునే బాపతు కాకాండా కొత్తగా వెతుక్కుచదువుతున్నవారికి అమీనా గట్టిపరిక్షే పెడుతుంది. నిర్లష్యాన్ని, బద్ధకాన్ని వదుల్చుకుని, ఒళ్ళు దగ్గర పెట్టుకుని చదువుకుని, అర్థమైనంత అర్థం చేసుకోమంటాడు; అర్థం కాని వాటిని వదిలేసి ముందుకు సాగి, అతనికి ఉన్న అనుభవాలు పంచుకోమంటాడు. అతని మాటల్లో అమీనాతో మనకో సాన్నిహిత్యం ఏర్పరుచుకునేలా చేస్తాడు.
అమీనా అంతా చలం తన జీవితంలోంచి దాచి ఒలకబోసిన జ్ఞాపకాలని మనకి ఇట్టే అనిపిస్తుంది. అమీనాతో కలిపి కథలో ఉన్న పాత్రలన్నీ ఆయనతో సావాసం చేసిన అనుభవాలనే కాస్త కథకు తగ్గట్టు తర్జమా చేసి రాసాడనిపిస్తుంది. రాసిన ప్రతి వాక్యం మనలో కొన్ని పూడుకుపోయిన అనుభవాలను పైకితీస్తాయి. మరి కొన్ని వాక్యాలు మనలో కొత్త ఆలోచనలను రేపుతాయి. ఇందులోని ప్రతి సన్నివేశాన్నీ ఏదో సందర్భంలో అనుభవించే ఉంటాం. ఆరాటాన్ని మనసు మెలిపెట్టిన సమయాలను, కోరిక, ఆశ, మోహం ఇలా చాలా ఎలిమెంట్స్ ని చూసిన అనుభూతి అమీనా మనకి ఇస్తుంది.
అమీనా చలం డైరీలోని పేజీలమల్లే అనిపిస్తుంది. ఎక్కడా తన కోణంలో ఒక పర్సన్ అక్కడ తన అనుభవాన్ని ఉంచుతున్నట్టే కనిపిస్తుంది కానీ దానికోసం రచయిత శ్రద్ధగా తన అభిప్రాయాలనో, తన స్వీయ శైలినో రుద్దాలనుకోకపోవడమే అమీనా అంత మంచి రచనగా నిలవడానికి ఊతం అనిపిస్తుంది. మొదట ఎంత గందరగోళంలోనో పడేసిన ఈ కథ నెమ్మదిగా మరోమారు చదివినపుడు వేగంగా వెళిపోతున్న రైలు నుంచీ ఆకాశాన్ని కూడా తీసుకుపోతున్న అనుభూతిని ఇస్తుంది. అమాయకపు చూపుల అమీనా మనకూ కనిపిస్తుంది.. మనతో ప్రయాణిస్తుంది.
చలాన్ని ఈ అమీనాలో ఊహకు తెచ్చుకున్నప్పుడు ఓ గొప్ప విశాల హృదయం ఉన్న పాతికేళ్ళ కుర్రాడిగా కనిపిస్తాడు. యవ్వనం చేసే అల్లరి, ఆడతనం మీద వ్యామోహం, ఆత్రం కనిపిస్తాయి. కళ్లకు కనిపించే ప్రతి అందంలోనూ ఆనందాన్ని వెతుక్కునే ఆ వయసులో జాలి, వాత్సల్యం, ప్రేమా, బింకం కనిపిస్తాయి. చుట్టూ ఉన్న కట్టుబాట్లను కాదనడంలో కూల్చేసి ఆనందించే వయసది. తోడుగా తనలానే ఆలోచించే మరికొందరి స్నేహం. ఆడవారిని ఉచ్చులు పన్నడం అనడంకన్నా ఉద్దరించాలనే కోరికనే ఎక్కువ చూపుతూ సాగిపోయే పరివారం. చలం ఆలోచనకు వీళ్ళు ఊతాలుగా మిగిలారు. రామ్మూర్తి, ప్రకాశం, విమల, జీవం, తాత, అమీనా పాత్రలన్నీంటి గురించీ మనతో చెప్పేటప్పుడు కథకు తగ్గట్టు చెప్పుకొచ్చాడు. ఎక్కడ విమర్శిస్తున్నదీ ఎక్కడ వారిని సన్నివేశానికి పరిమితం చేస్తున్నదీ మనకు ఇట్టే తెలిసేట్టు ఉంటుంది రచన. అంతేకాదు చలం చాలా కథల్లో మనకు కనిపించని ప్రకృతి వర్ణన ఇక్కడ కనిపిస్తుంది. ప్రకృతి ఆరాధిస్తూ వినే పాటల గురించి తాను ఆస్వాదించిన తుంటరి రాత్రుల గురించి, స్నేహితుల కబుర్ల మధ్య జరిగిపోయిన చలికాలపు రాత్రుల అందాల గురించి, చిందిన చిరునవ్వుల గురించి, ఎన్నో సాయంత్రాలు ఊగే వంతెన దాటి ఏటుగట్టు మీద పారబోసుకున్న చిరునవ్వుల సంతకాల గురించి ఇలా చలం మాటల్లో అమీనా అందమైన కథగా రూపుదిద్దుకుంది. నునులేత పసిడి బంగారపు వన్నెల చిన్నదాన్ని పరికిణీ కట్టి, ఓణీ చుట్టి మనతో పక్కనే కూచోపెట్టుకుని ఊసులాడేంత దగ్గరితనాన్ని ఇచ్చి తనలో బరువునంతా ఇలా దింపేసుకున్నాడు చలం. ఇదంతా రచనలో ఓ భాగం మాత్రమే..
రచయితగా కన్నా తనలే తనకు మాత్రమే పరిచయంలో ఉన్న స్త్రీ హృదయాల వేదనా పూర్వక గాథల్ని మన మెదళ్ళల్లోకి చొప్పించే ప్రయత్నమూ కాదు. అదంతా ఓ నిరంతర ప్రక్రియగా మాత్రమే చూపుతాడు. వికృతమని, వివేకం కాని పని అని నెట్టేసిన ఈ జనాల మెదళ్లకు మరో వందేళ్ళయినా చలాన్ని అర్థం చేసుకునే శక్తిని ఆ పరమేశ్వరుడే స్వయంగా వచ్చి అందీయాలి.
తోటంతా గులాబీలు.. అల్లరి నేర్చిన సీతాకోక చిలుకలు..
గేటువార మల్లె పొదలు.. తుమ్మెదలకు ఆవాసాలు..
వానాకాలం చినుకులను లెక్కపెట్టే నీటి గుంటలు
చెట్ల గుబుర్లలో కబుర్లాడే రామచిలుకలు..
తొలివలపుల చిన్నెలెన్నో విసిరిన విరహ జంటలు..
అందకుండా పరుగులు పెట్టే నిద్రనెరుగుని సమయాలు..
కొసరి కొసరి సరసాలాడే ప్రేమ జంటల చెక్కిలిపై నొక్కులు..
జారు సిగలో జాజులు చెప్పే చిలిపి కబుర్లు..
వయసు చేసే అల్లర్లతో బృందావనమే అంతా..
నీలాంబరాన్ని తాకి నిద్దురపోయిన రోజులే అన్నీ..
నిరాశనెరుగని రోజులవి.. ప్రేమను పంచిన దినాలు.
బద్దకాన్ని కప్పుకున్న ఉదయాలు..
చంద్రుని కాంతి మాటున తడి ఆరని జ్ఞాపకాలు..
దిగులెరుగని పక్షులవి..
......................................
దక్షిణ దిశగా పిట్టలెగురుతాయి చూడు..
అప్పుడు అంటుకుంటుంది.. దిగులు నిండిన రోజుల తడి..
పక్షులే కానీ అవి స్వేచ్ఛకు ప్రతీకలు..
దిగులు గుండెకు ఉత్తేజాన్ని నింపే విహంగాలు..
వనదేవతల్లా.. విహరిస్తూ.. ఆనందాన్ని విరజిమ్మి పోతాయవి..
ముక్కులతో కట్టుకున్న గూళ్ళలో రాజ్యాలనే ఏలతాయి..
ఋతువులెన్ని మారినా ఆనందం అలానే ఉంటుంది వాటి మధ్య..
జంట జంటల్లా ఎగురుతున్న పక్షులన్నీ ప్రేమకు ఆనవాళ్ళు..
ఎగురుతాయి.. నీలి ఆకాశంలో గిరికీలు కొడతాయి..
నిరుత్సాహం ఎక్కడ ఉన్నా వెతుక్కుంటూ వెళతాయి..
ఆనందాన్ని తమతో తీసుకెళతాయి..
చీకట్లో వెలుతురు కోసం అర్రులు చాస్తాయి..
చలిగాలిలో ప్రియురాలికి ప్రేమలేఖలు పంపుతాయి..
ఆ పచ్చని చెట్ల గుబుర్లలో కాపురముంటాయి..
దిగులెరుగని పక్షులవి..
నిన్నూ నన్నూ అట్లానే ఉండమంటాయి.. మనకే అది చేతకాదు..
వాటితో పోల్చుకుంటామంతే..
