మా సుబ్బయ్యగారింట్లో దొంగలు పడ్డారు.

ఓ పక్కగా తెల్లారిందో లేదో ఈ వార్త వినగానే ఉలిక్కిపడ్డారు పెద్దోళ్ళంతా. పొద్దున్నే ఊడ్చి, కళ్ళాపి జల్లి, పొయ్యిలెలిగించే ఆడాళ్ళయితే, జుట్టుముడి ఊడిపోయినా పట్టించుకోకుండా ఓ గుంపుగా చేరిపోయి ఆ గొడవే మాట్లాడేసుకుంటున్నారు. “అయ్యో పాపం ఇరవైతులాల బంగారం, నలభై వేలరూపాయల సొమ్మూ ఎత్తుకుపోయారంట. ఇంకా ఏం ఎత్తుకుపోయారోనమ్మా సచ్చినోళ్ళు” “సుబ్బయ్యగారు బాగానే సంపాదించాడులే, పార్వతమ్మ ఓ వెలుగు వెలిగింది. అంతా పోయే ఉంటాది.” “పోతేపోయింది రేపట్నుండి మనల్ని అప్పులడగకుండా ఉంటే నయ్యం” అంటూ మూతులు తిప్పుకుంటా, మనకెందుకొచ్చిన గొడవలే అంటా సాగదీసుకుంటున్నారు.

 ఇక మగాళ్ళయితే పంచలెగ్గట్టి ఒకరి తరువాత ఒకరు రచ్చబండ మీద మీటింగులెట్టేసారు. “పాపం సుబ్బయ్యగారు ఎంత దజ్జాగా ఉండేవోడు. యాభై తులాల బంగారం, లక్షరూపాల సొమ్మూ ఎత్తుకుపోయారంట. ఇకపోయిన సొమ్ముతోనే ఆయన దజ్జాకూడా పోయినట్టేరా ఎంత కష్టం వచ్చింది ఆ కుటుంబానికి” అనుకుంటూ తెచ్చిపెట్టుకున్న బాధతో తెగ జాలిపడిపోతున్నారు.

తెల్లారినంతనే ఏదో ఉపద్రవం వచ్చిపడిపోయి ఆరోజు బడి ఎగ్గొట్టేయాలని రాత్రే దేవుడికి తెగ దండాలెట్టేసి పడుకున్న నాలాటోడికి, ఏ ప్లాన్లు గీయకుండానే పాచిక పారినట్టయింది. ఈ వార్త మా పాలిటి ఓ కులాసా కబురే అయింది. ఏదో అర్జంటు రౌండు టేబుల్ సమావేశమున్నట్టు పిలకాయలంతా కూడా మా చిన్నగాడింటి ముందున్న గానుగచెట్టుకింద కలిసేసుకుని మాలో మేమే తెగ మల్లగుల్లాలు పడిపోతున్నాం. ఎక్కడా పెద్దోళ్ళకు తీసిపోకూడదని.

“పాపంరా చిట్టి రోజుకో మంచి పావడా కట్టుకొచ్చేదల్లా ఈకాడ్నించీ సినిమాలో చూపించినట్టు పాచ్చీలేసిన గౌనులు

కట్టుకొస్తుందా ఏం”.

సుబ్బయ్యగారి మనవరాలు చిట్టి (చారులత) మాతోడిదే. పక్కనున్న బడిలో నా తరగతిలోనే ఆరు చదువుతుంది. మంచి తెలివైన పిల్లలే. “పాపం ఎంత కష్టం వచ్చిందో కదా పలకరించి రావాలి” అన్నాను. మా చిన్నాగాడు నా మాటకడ్డొచ్చి “చాల్లే పాపం దేశం మీద నీ ఒక్కడికే వుందిమరి జాలి. అసలు మీకు తెలుసా ఇప్పుడేం జరుగుతాదో, మా నాన్న చెప్పాడు ఇప్పుడు వాళ్ళింటికి పోలీసోళ్ళొత్తారంటా అక్కడ ఉన్నవాళ్ళల్లో అనుమాన మొచ్చిన ప్రతీ వాడినీ జీపులో ఏసుకుపోతారంట తెలుసా వద్దు ఎవరూ ఎల్లకండి” అన్నాడు. నిజమే అని మాలో ఎవరం ఎల్లకూడదని ఓ తీర్మానం చేసుకున్నాం. భోజనాల వేళకి ఈ కబురు మా పాలకొల్లు పెదబ్రిజ్జీ దాకా పాకిపోయింది.

రోజూ బడికి రాగానే తను తినడానికి ఏ మిఠాయి తెచ్చుకున్నా నాకు పెడుతుంది చిట్టి, అలాటిది తనకి ఇంత కష్టం వస్తే నేను మిన్నకుండిపోయానా పాపం కదూ ఎలాగైనా ఎల్లాలి అనుకున్నాను. ఇక ఆలస్యం చేయకూడదని నేను మా పెరడెనక సందులోనుండీ సుబ్బయ్యగారింటికి బయలుదేరిఎల్లాను. మా చిట్టి వాళ్ళిల్లు మా అందరిళ్ళ మాదిరిగా పాక కాదు పెద్ద డాబా ఇల్లు. కొట్టచ్చినట్టు కనబడేది మా వీధిలోకే ఆ ఇల్లు. “ఇలా గుంటే మరి పడరా దొంగోళ్ళు” అనుకున్నాను మనసులో.

నేనెళ్ళే సరికి ప్రెసిడెంటు రాయుడుగారు పదిమంది నేసుకుని అప్పటికే సుబ్బయ్యగారింటికి బయలుదేరిపోయాడు. ఆళ్ళు ఇంట్లో కెళ్ళకుండా కాస్త దూరంగా మాటాడుకుంటున్నారు. “ఇప్పటిదాకా కూడబెట్టిందంతా పోయిందంటా! పాపం ఏం వత్తాడు బైటకు. ఎవరో ఆనూపానూ చూసుకునే చేసారీ దారుణం. ఈ రోజు ఈ ఇల్లయింది రేపు మన ఇల్లుకాదనేంటి గేరంటీ. అయినా డబ్బున్నాదికదా అని మరీ అంత డాబుసరికి పోకూడదు. కాస్త అణిగీ మణిగీ ఉండాలి. మరీ అంత మిడిసిపడితే ఇదిగో ఇలాగే ఉంటాయి పరియవసానాలు. తెలిసిందా”... ఇదీ పెసిడెంటుగారి మీటింగు సారాంశం.

ఆ మాటలు నన్ను మరింత కంగారు పెట్టేసాయి ఓ పరుగందుకుని చొరవగా లోపలికెళ్ళాను చిట్టికోసం. ఇంట్లో పెద్దోళ్ళంతా చాలా కంగారుగా దేనికోసమో వెతుకులాడుతున్నారు. అప్పుడే లేచింది కాదోలు చిట్టి ఇంకా మత్తుగానే ఉంది చూపు. “ఏం చిట్టి ఏం జరిగింది” అన్నానో లేదో పెద్దగా ఏడుపు లంకించుకుంటూ సోఫాలో కూచుండిపోయింది.

‘పాపం అంతా పోయిందని ఏడుస్తుంది. నిజంగా చానా కష్టమొచ్చింది మా చిట్టికి’ అనుకున్నాను మనసులో. దగ్గిరికెళ్ళి పక్కన కూచుని “బాధపడకు చిట్టీ” అన్నాను. కానీ ఎక్కిళ్ళు ఎక్కిళ్ళుగా ఏడ్చేస్తుంది. ఎక్కిళ్ళ మధ్య ఆపుకుంటూ చెప్పింది “నిన్నే పెరళ్ళో మట్టి కలుపుకుని ఎంతో బాగా చేసుకున్నాను. కిరీటం మురళీని. అచ్చం ఎంత బాగా వచ్చాయో తెలుసా. బంగార్రంగు సిగరెట్టు కాయితం అంటించి రోజంతా మేడ మీద ఎండబెట్టుకున్నాను. అక్కడే ఉంచేసినా పోయేది. అమ్మకి చెప్పి ఆ డబ్బులపెట్లో దాయమని ఇచ్చాను. దొంగెదవలు నా బంగారం ఎత్తుకుపోయారు.” అని బోరున అందుకుంది.

ఇంట్లో వాళ్ళు చిట్టి వైపు అదోలా చూస్తూండిపోయారు. ఆళ్ళ ముందు చిట్టిని ఓదారిస్తే నన్ను పట్టుకు కొడతారనిపించి నోర్మూసుకుండిపోయాను.

అందుకే నేనటుగా వెళ్ళను.

ఊహతెలిసాకా నా తొలి జ్ఞాపకం నాన్నగారి వేలు పట్టుకుని నడుస్తున్నాను. ఎక్కడికో తెలీదు. తెలతెలవారుతుంది. మంచాల పై నుండీ నిద్రను వదిలించుకోని జనం. పాచి ముఖాలతో వాకిళ్ళు ఊడుస్తున్న ఆడవాళ్ళు. పాల సైకిళ్ళు. నాన్నగారిని దారంటా అంతా పలకరిస్తున్నారు. ఆయన  చాలా వేగంగా నడుస్తుంటే ఆయన్ను అందుకోవాలనే నా ప్రయత్నం.

• *  *  *

సాయంత్రం అవుతుంది, పెద్ద చెరువు, దాని గట్టు చుట్టూ ఎతైన కొబ్బరి చెట్లు, పిట్టల కూతలు, వాతావరణం చల్లగా ఉంది. సంతోషి మాత గుడిలో ప్రసాదం కోసం పార్కు బెంచీ మీద కూర్చుని గుడివైపే చూస్తున్నాం నేను, చెల్లి. గుడికి కాస్త దూరంలో పశుల ఆసుపత్రి. కటకాల గదికి పెద్ద తాళం కప్ప వేళాడుతూ ఉంటుంది ఎప్పుడూ. మేమొచ్చిన దగ్గరనుండీ ఓ రెండు మార్లు చూసుంటాను డాక్టర్నిఅంతే.

ఈ ఆసుపత్రికి కాస్త దూరంలోనే ఉంటాం మేము. మొదటిసారి  ఈ వీధికి అద్దె ఇంటికోసం వచ్చినపుడు, "పెద్ద అరుగుల ఇంట్లో ఓ వాటా ఖాళీగా ఉందండి ఓసారి కనుక్కోండి" అన్నాడు పోస్టుమాస్టారు. అంతే నాన్నగారు నన్ను తీసుకుని ఇటుగా వచ్చారు. అదే నేను చేసిన పెద్ద తప్పని చాలాసార్లు ఫీలయ్యాను. లేదంటే ఎవరు రాకాసి పాపమ్మ ఇంట్లో అద్దెకుంటారు.

ఆరోజు నాన్నగారితో ఆలమూరులో అద్దె ఇంటి కోసం వెతుకుతుంటే,  మంచాలు వాకిట్లో వేసి, వాటి మీద కొబ్బరిచిప్పలు ఆరబెట్టి ఉన్నాయి. ఇల్లంతా కొబ్బరి చిప్పలే. ఇల్లు చూడడానికి వచ్చిన మాకు కూడా చిన్న చంబులతో కొబ్బరి నీళ్ళు ఇచ్చారు. నాకు కొబ్బరి నీళ్ళంటే చాలా ఇష్టం. సరే ఆడుకోవడానికి ఎదురుగా పెద్ద స్థలం ఉందికదాని, నాన్నగారు "ఇల్లు బాగుందా" అని అడగగానే "ఆఆఆ బాగుంది నాన్నగారు" అనేసాను. కానీ పాపమ్మ పరమ గయ్యాళి. ఆ సంగతి అప్పుడు తెలీలేదే. మేము బారెడు పొద్దెక్కేదాకా నిద్ర లేవమని, రెడియోకి అతుక్కుపోతామని, ఎప్పుడూ అల్లరి చేస్తామని, ఓఓ తిడుతూనే ఉండేది. అమ్మకు ఆమెకూ ఎప్పుడూ గొడవలే.

 మా అల్లరి భరించలేక ఇల్లు ఖాళీ చెయ్యమన్నపుడు, ఆవిడతో అమ్మ చేతులూపుతూ వాదులాడటం  ఇప్పటికీ లీలగా గుర్తుంది. కొత్త ఇంటికి వచ్చేసాం గానీ, శుక్రవారం నాడు పెట్టే సంతోషిమాత ప్రసాదం మీదనే ఉండేది మనసు. ఇంటి ఎదురు పార్కులో నా నేస్తాలతో ఆడుకోలేకపోతున్నందుకు, తెగ బాధ పడిపోయేదాన్ని. ఎన్ని ఆటలాడుకున్నానో ఆ పార్కులో.

కొన్ని జ్ఞాపకాలు ఎంత వయసొచ్చినా మనల్ని వెంటాడుతూనే ఉంటాయి. అలాంటి జ్ఞాపకాలు నాకు కాస్త ఎక్కువే. ఎందుకంటే నేను జ్ఞాపకాలతోనే ఎక్కువ కాలం గడుపుతాను గనుక. కొన్ని లీలగా గుర్తుంటే, మరికొన్ని చాలా బలంగా, గాఢంగా గుర్తుండిపోయాయి. బాల్యం దేవుడు నాకిచ్చిన వరం. అందులో ఎందరి ముఖాలో, భుజాలపై చేతులు వేసుకుని తిరిగిన స్నేహితులను, ఆటలాడుకున్న బడిని, గుడిని, కోనేరును, ఉయ్యాలలూగిన మర్రిచెట్టును ఎప్పటికీ మరిచిపోలేను.

"you may forget your childhood, 

but your childhood does not forget you"- michael dibdin

చాలాసార్లు అనిపిస్తుంది ఈ జ్ఞాపకాలను వెతుక్కుంటూ, మళ్ళీ ఆ పరిసరాలకు వెళ్ళాలని మనసు కొట్టుకుంటుంది. మళ్ళీ కాస్త భయం వెనక్కులాగుతుంది. ఏమో నా జ్ఞాపకాల్లో నిలిచిపోయిన ఊరు తన రూపు మార్చుకుని, అప్పటి పెంకుటిళ్ళ స్థానంలో నేటి కాంక్రీటు భవనాలు రావచ్చు. మా బడి పడగొట్టి, పెద్ద ధాన్యపు గొడౌనే కట్టచ్చు. నా చిన్ననాటి జ్ఞాపకాల తెరలో వచ్చి చేరే కొత్తమార్పులను నేను ఎప్పటికీ స్వగతించలేను. ఆ జ్ఞాపకాలన్నీ నా మనుగడ ఈ భూమి మీద ఉన్నంత వరకూ ఓ మధుర స్వప్నమల్లే నిలిచిపోవాలనే కోరుకుంటాను. అందుకే నేనటుగా వెళ్ళను.