పొడిబారిన ముద్దు..

కొన్నాళ్ళుగా నీ ముద్దు

పెదవుల్ని అంటడం లేదు..

తడారిపోయింది

చప్పగా.. జీవం లేనట్లుగా..

మారిపోతుంది నిజం నుంచి జ్ఞాపకంలా

ఈ ముద్దే తరుముతోంది

పెదాలను మెలితిప్పుతూ.. నాలుకతో

స్నేహం చేస్తావు చూడు అదే ముద్దు

నన్ను వెక్కిరిస్తుంది.

వెచ్చని నీటి ఆవిరిలా అలముకుంటూ

అదే ఊహ..

దూరంగా జరిగిపోతున్న జ్ఞాపకాలతో

తెంపుకోలేని సంకెల ఈ ముద్దు

గాఢంగా హత్తుకుంటూ

పెదాలతో ప్రేమను బట్వాడా

చేస్తావు చూడు,, అదే ముద్దు

కదిలిపోతున్న ఆలోచనల్లా

గుండెల్లో గుబులు పుట్టిస్తో

వడపోతల రాపిడితో

ముద్దు చుట్టూనే ఆలోచన

ఎంత తెంపినా తెగని రొదలా

కాలంతో పోటీపడి పొడిబారిపోతోంది.

మంకెన్నలందం..4-4-2024

ప్రేమిస్తాను ఎప్పటికీ.. 

నిదురతో వాలిపోయే కళ్లను నిటారుగా చేసి,  

రాధామాధవాలంత మనోహరంగా నీరాక కోసం చూస్తాను..

ఆరు బయట సాయంత్రాలు విచ్చుకునే

చంద్రకాంతలనడుగు

గుమ్మనికి నా కళ్లను అప్పగించేసిన తీరు

చీకటి వేళకు విచ్చుకునే సన్నజాజులో..

సువాసనేస్తూ, వాకిలంతా పరుచుకుంటూ

నా ఎదురుచూపును వెక్కిరిస్తుంటాయి..

మరి మల్లెలో ప్రియుని రాకలో విరహాన్ని 

రాతిరికి అప్పగిస్తాయి.

నిదురలో నువ్విచ్చే ముద్దు 

గులాబీలను హత్తుకున్నట్టు..

చల్లని గాలిలో, జోరు వానలో, ప్రతికాలంలో

నాతో నువ్వుండే సమయాలు చాలవూ.. పూల సొగసులా..

జీవిత సౌకుమార్యాన్ని ఆస్వాదించేందుకు..

ఈ తడిపొడి సుఖ దుఃఖాలకేం తెలుసు

నీ కోపంలో, ప్రేమలో దాగిన మంకెన్నలందం..

ఈ నవ్వుకు చిరునామా తెలుసా..

ఈ చిరునవ్వు ఈ పెదవుల మీద పూసి చాలా కాలమైంది..

అరుగులు పట్టుకుని పరుగు తీసామే అప్పుడు 

మైళ్ళ లెక్క తెలియని నాటికీ నువ్వు..

ఆయాసం ఆటగా ఉన్ననాడు

నీ కాలి వేగానికి, ఆయాసాన్ని జత చేసి పరుగందుకున్న నాడు

నీతో ఉప్పల గుప్ప ఆడిన నాటిదీ నవ్వు

పవిటేసిననాడు నీ చిరునామాను వెతికింది.

వచ్చి చేరే అందాలకు 

నువ్వు చిరునామా అవుతావని ఆశించింది.

జీవిత కెరటాల్లో కొట్టుకుపోయినా,

నీ సాక్షిగా ఆనాటి నవ్వు పూస్తూనే ఉంది.

ఎప్పుడో ఆదమరపుగా నీ ఆలోచనలా

అకాల వర్షంలా, గాలి కెరటంలా

నీ జ్ఞాపకంగా నవ్వు..

మళ్లీ ఇదిగో మనసంతా పూస్తూ, 

నవ్వి నవ్వి పెదవులు చిట్లేంతగా నవ్వు

చిరుమందహాసం కాదు.. చిద్విలాసం.

కడుపుబ్బా నవ్వే నవ్వది.. అప్పట్లానే అలానే అచ్చం

బాల్యం పేజీల్లో మిగిలి గురుతుకొచ్చే చిన్ననాటి 

అమాయకపు నవ్వు..పూస్తూనే ఉంది ప్రతిరోజూ

నీ ముఖ మంత అందంగా..

నీ పలువరసంత చక్కగా

తీయగా...

మార్పు సహజం.. 2-4-2024

శ్రీశాంతి మెహెర్

కాలంతో కొట్టుకుపోతూ మార్పుకు మార్పు చెందుతూ ఉండటం అనేది మనిషికే కాదు, ప్రకృతికీ కొత్తేం కాదు. కొన్ని నిర్ణయాలు మనిషిని ఆలోచించేలా చేస్తాయి. కొన్ని అనుసరించేలా చేస్తాయి. కాలానికి తగినట్టుగా మారడం అలవాటు పడటం పుట్టుకతోనే వచ్చి చేరుతుంది. అలా కాలంతో పాటు మనం కూడా సాగిపోతూ ఉంటాం. కొత్తకు అలవాటు పడటానికి కాస్త టైం తీసుకుంటాం ఏమో కానీ.. నెమ్మదిగా అలవాటు పడిపోతాం. కొత్త వింతగా, విడ్డూరంగా అనిపిస్తుంది. ఇదంతా ఎందుకంటే.. 

నిన్న ఆకాశాన్ని పరుచుకుని ఉన్న ఆ చెట్టు కొమ్మలు ఈరోజు బోసితనాన్ని నింపుకున్నాయి. అదీ అలవాటు పడేందుకే.. నెమ్మదిగా ఆ బోసితనం అలవాటుగా మారిపోయింది. మునుపు ఉన్న ఖాళీ ఎందుకో ఇప్పుడు కొత్తగా అనిపించడంలేదు. జీవితం కూడా అంతే.. నిండుగా అనిపించిన దానికి, అలవాటు పడి కాసిన్ని రోజులు గుండె వెలితితో కొట్టుకున్న దానికి పెద్ద తేడా అనిపించదు.  నెమ్మదిగా అలవాటుగా సర్దుకుంటుంది. 

మనుషులూ అంతే మనసంతా నిండిపోతారు. మరో ఆలోచనరానీయనంతగా కలిసిపోతారు. తీరాచూస్తే వాళ్ళకు మరో ప్రపంచంలో బిజీ పెరిగినపుడు మనతో దూరం జరుగుతారు. ఇది తెలిసికూడా దగ్గరై.. మళ్ళీ దూరమై.. ఇదంతా అలవాటు పడేందుకు సమయం పడుతుంది. కానీ తప్పక అలవాటు పడతాం. ఇంటి నిండా జనాలు అలవాటైనవాళ్ళు, పల్లెటూరి వాసనతో గడిపేవారు, అమ్మతిట్లు, టీచర్ అరాచకం, స్నేహితుల అల్లరి, ప్రియురాలి ముచ్చట్లు ఇవన్నీ దూరమైతే కాస్త కాదు చాలా వెలితే మిగులుతుంది. కానీ రద్దీ జీవితంలో పడి కాలం గడిచే కొద్దీ మళ్ళీ కొత్త ప్రపంచానికి బదిలీ అవుతూ ఉంటాం. నిరంతరంగా జరిగే ఈ ప్రక్రియకు అంతులేదు. మార్పు సహజమని నమ్మేందుకు పెద్దగా సమయం తీసుకోని రోజులు కూడా ఎదురవుతాయి.

మారిపోవడం ఒక్కోసారి బావుంటుంది కానీ.. ఒక్కోసారి వెలితిగానే ఉంటుంది. ఏదో మిస్ అవుతున్న ఫీలింగ్ తరుముతూనే ఉంటుంది. నా వరకూ నాకు కొత్తకు అలవాటు పడటం, పాత గురించి బెంగపడటం అలవాటు కాకపోవడం ఇవన్నీ జరుగుతూనే ఉన్నాయి. మరి మీకో...