ఎటూచేరని కథ...

అతన్ని మొదటిసారి మా ఇంట్లోనే చూసాను. నూనూగు మీసాలు, కళ్ళు గుండ్రంగా గాజుకళ్ళు, నవ్వు, ముక్కు ముఖానికి ఏదో ప్రత్యేకతను తెచ్చిపెట్టినట్టు ఉంటాయి. నేను ఎందుకో ఆరోజు ఇంట్లోవాళ్ళ మీద అలిగి పడుకున్నాను. చాలాసేపటికి మొలకువ వచ్చింది. పెరట్లో నాన్నగారి గొంతు ఖంగుమని వినిపిస్తుంది. లేవటమే నా గదిలోంచి పెరటివైపుకు వెళ్ళాను. సాయంత్రం ఆరు కావొస్తుంది. ఇంకా వెలుతురు పోలేదు. మేడమీది జాజిపూలు విచ్చుకుంటూ గుప్పున సువాసన ఆ చుట్టూ అల్లుకుంది. పెరట్లో నాన్నగారు వాటర్ ట్యాంక్ కట్టిస్తున్నారు. నేను ఏం జరుగుతుందోనని నాలుగు అడుగులు వేసేప్పటికి- ఓ ఇద్దరు వాటర్ ట్యాంక్ కడుతున్నారు. ఇద్దరితో కూడా వచ్చిన ఒకడు ముందు వైపు నించుని దిక్కులుచూస్తున్న వాడల్లా నన్ను చాలా ఆసక్తిగా చూసాడు. నేనూ పక్కన నాన్నగారు ఉన్న సంగతి మరిచిపోయి మరీ అతన్ని గమనించాను. ఎత్తుగా, చాలా బలంగా, తెల్లగా ఉన్నాడు. వయసు ఓ పాతికేళ్ళు ఉంటుంది. రూపం గురించి టక్కున చెప్పాలంటే ఆంగ్లో ఇండియన్ లా ఉంటాడు. ఈ పనివాళ్ళ కాట్రాక్టరట. పక్కనున్న నాన్నగారు గమనించకుండానే నావంక చూస్తూ రహస్యమైన నవ్వు నవ్వి మళ్ళీ పనిలో పడిపోయాడు. అది మొదలు మా ఇంట్లో పని పూర్తయ్యేవరకూ అతను వచ్చినన్ని సార్లు అతన్ని నేనూ, నన్ను అతనూ గమనిస్తూ ఉండేవాళ్ళం. ఇద్దరం ఒకరిని ఒకరం గమనించుకునేవాళ్ళం. ఇద్దరికీ ఆ తరవాత ఏం చేయాలో తెలీదు. ఏమో అతనికి స్నేహితుల సాయం ఉందేమో, నాకు అదీ లేదు. కానీ తన కూడా ఉన్న చిన్న కుర్రాడు ప్రతిరోజూ మా ఇంటికి పాలకి వచ్చేవాడు. వాడే కొన్ని కబుర్లు మోసుకువచ్చేవాడు అతని గురించి. నేను మరీ ఆసక్తిగా కాకపోయినా మొత్తానికి తన గురించి అడిగేదాన్ని. అతనికి నేనంటే చాలా ఇష్టమని ఓసారి మా ఇంటికి వచ్చినప్పుడు ఆ కుర్రాడు చెప్పాడు. నేను మేడమీద పూలు కోయడానికి వెళ్ళినప్పుడు పక్క రోడ్డులోకి వచ్చి సైకిల్ మీదనే కూర్చుని నన్నే గమనించేవాడు. అలా ఎంతసేపైనా సరే.. నన్నే చూస్తూ ఉండిపోయేవాడు.
నాకూ ఆ అనుభవం బాగుంది. ఏదో కొత్తగా నా ఒంట్లోకి వచ్చి చేరిన అందంలాగా. ప్రతి రోజూ అతని గురించిన కబుర్లకోసం మనసు కొట్టుకునేది. ఎప్పుడన్నా వినాయకుడి గుడి దగ్గర ఎదురుపడితే కళ్ళతోనే పలకరించేవాడు. చిన్నగా మెత్తగా నవ్వేవాడు. ఎప్పుడూ మాట్లాడింది లేదు. కానీ అస్తమానూ ఒకటే ఊహ పదేపదే తరిమేది... ఓరోజు అత్తయ్య ఇంటికి వెళుతుంటే ఎదురైనట్టు... సైకిలు మీద ఎదురుపడినట్టు... సైకిల్ ఆపి నా దగ్గరగా వచ్చాడు. చేతిలో ఉన్న చాక్లెట్ నాకిచ్చి నన్ను తన బలమైన గుండెల మీదకు లాక్కున్నాడు. సెంటు కలిపిన చమటవాసన కమ్మగా ముక్కుని తాకింది. అతని కళ్ళల్లోకి చూస్తూ ఉండిపోయాను. ‘‘నేనంటే నీకు ఇష్టమా.. నన్ను పెళ్ళిచేసుకుంటావా..’’ ఇంకా ఏదో అంటున్నాడు. అతని కౌగిలిలో చిక్కుకున్న నాకు అతని మాటలు నా చెవులను తాకుతున్న సంగతే తెలీడం లేదు. ఎంత బావుంది ఈ కౌగిలి....
తెసిన వాళ్ళ పెళ్ళి. పెళ్ళికూతురు నాకు తెలిసిన అమ్మాయే. నా స్నేహితురాలిని వెంటతీసుకుని ఆ పెళ్ళి కి వెళ్ళాను. ఇద్దరం కొత్తగా వచ్చిన వయసుతో పాటు, వయసుకు వచ్చినందుకు కుట్టించిన లంగా ఓణీల్లో బుట్టబొమ్మల్లా ముస్తాబయ్యాం. తలనిండుగా మల్లెపువ్వులు, మరువం నింపి వాలుజడ వేసుకున్నాను. అమ్మ దిష్టి తగులుతుందని వెళ్ళద్దంది. అమ్మమ్మ పోనీలే సరదాగా వెళ్ళిరమ్మని దగ్గరుండి ముస్తాబుచేసింది. అద్దం ముందు నన్ను నేను చూసుకుంటే ఎంత బావున్నానో. కాస్త గర్వంగా అనిపించింది.
ఇద్దరం పరికిణీలు చేతుల్లో పట్టుకుని జడకుచ్చులు ఊపుకుంటూ నడుస్తున్నాం. కళ్యాణ మండపంలో అతను కనిపించాడు. చుట్టూ ఉన్న స్నేహితులు అతనికి నన్ను చూపించి ఏడిపిస్తున్నారు. అతన్ని చూడాలంటే కళ్ళు బరువుగా పైకి లేవనన్నాయి. ఎక్కడి నుంచీ వచ్చి చేరిందో సిగ్గుల తెర అడ్డం పడింది. మండపంలో భజంత్రీల మోతలో పెళ్ళి కూతురి మెడలో తాళికడుతున్న పెళ్ళి కొడుకు. తలంబ్రాల తంతు కాగానే స్నేహితులంతా నవదంపతుల్ని చుట్టుకుని ఫోటోలు దిగుతున్నారు. పెళ్ళి తంతంతా నన్ను అతను గుచ్చి గుచ్చి చూస్తూనే ఉన్నాడు. నేనూ ఎవరూ గమనించకుండా అతన్నే గమనిస్తూ.
***
అతని మీద ఇష్టం లాంటిది పెరిగిందేగానీ దాన్ని అతనికి చెప్పే వీలు కలగలేదు. నేను ఎక్కడికి వెళుతున్నా అతనూ వచ్చేవాడు. అతను రాని సమయాల్లో దిగులుగా అనిపించేది. చిన్నగా వెలితి ఏదో వచ్చి చేరేది. చుట్టూ ఎందరున్నా ఒంటరిగా అనిపించేది. మాటలు లేకపోయినా అలా ఇద్దరం చూసుకుంటేనే చాలా బావుండేది. ఎప్పటికైనా నా మనసులో జరుగుతున్న రొదనంతా అతనిముందు పెడతానా అనే అనుమానం కలిగేది.
అతనూ ధైర్యం చేసి చెప్పాలనుకోలేదు. ఎప్పుడూ నన్ను గమనించడమేగానీ పెదవి మెదిపి ఒక్కమాట మాట్లాడలేదు. అలాంటి అవకాశమూ చిక్కలేదు. ఒకసారి తమ్ముడు న్యూయిర్ కోసం హడావుడి చేస్తున్నాడు. ఇద్దరం మా వాకిట్లో నిలబడి వేసిన ముగ్గు పదే పదే చూసుకుంటున్నాం. వాడు అక్షరాలు సరిచేస్తున్నాడు. ఇంతలో ఎక్కడినుంచీ వచ్చాడో అతను సైకిళ్ళ మీద స్నేహితులతో వస్తూ నా ముందు ఆగాడు. తన చేతిలో ఉన్న గ్రీటింగ్ నా చేతిలో పెట్టి అంతే స్పీడుగా వెళిపోయాడు. చాలా కంగారేసింది. అమ్మవాళ్ళు వస్తారేమోననే భయం. చూస్తారనే కంగారు. గోడ మూలకు పారిపోయాను. గ్రీటింగ్ నీలంగా ఉంది. చూట్టూ పూల కాగితం తెరిచి చూస్తే సంగీతం వస్తుంది. ఎంతో సంతోషంగా అనిపించింది. అక్కడే పక్కన తెలుగులో అక్షరాలు ‘‘ప్రియమైన...’’ అని.. మొదట సిగ్గేసింది. తర్వాత భయమేసింది. అంత పెద్ద సంగతిని ఎలా గుండెల్లో దాచుకోవాలో తెలీలేదు. ఏదో భారం మోస్తున్నట్టు అనిపించేది. ఎంతో దిగులేసేది. ఆ సమయంలో తనేం చేస్తున్నాడోనని. తనని చూడాలని మనసు కొట్టుకునేది. కానీ ఈ బాధలేం తెలీని ఇంట్లోవాళ్ళు చక్కగా కబుర్లు చెప్పుకునేవాళ్ళు. నవ్వుకునేవాళ్ళు. నాకేమో ఆకలి వేయడం మానేసింది. రోజంతా దిగులుగా గడిచేది. ఎవరు పంచుకుంటారు ఈ దిగులంతా. ఎవరు అతని వరకూ తీసుకువెళతారు నన్ను. ఇదే ఆలోచన. పంజరంలో ఉన్నట్టు తోచేది.
***
ఓ శీతాకాలం చీకటి చిక్కగా చలితో నిండిపోయింది. వీధిలో ఏవో అరుపులు. భోజనాలకు కూర్చున్నవాళ్ళంతా ఒక్కొక్కరూ వీధి గుమ్మంలో అరుపులకి అటు వైపు నడిచారు. నేను నాన్నగారి వెనక్కు వెళ్ళి నుంచున్నాను. ఎవరో పెద్దామె అరుస్తుంది. మా వీధి కరణాన్ని చూస్తూ.. మా గుమ్మం వేపు చూపిస్తూ.. నాన్నగారు లుంగీ ఎగ్గట్టి విషయం ఏంటని ఆరాతీసేసరికి ఆమె మాటలకు నా కాళ్ళల్లో ఒణుకు మొదలైంది.
‘‘ఏం చెప్పాలయ్యా... ఏం తెలీనట్టు అడుగుతావ్. నీ కూతురు నా సంసారంలో నిప్పు పెట్టేసింది. చేతికి అంది వచ్చిన నాకొడుకు నీ కూతుర్ని తప్ప మరొకరిని పెళ్ళి చేసుకోనంటున్నాడు. ముగ్గురు ఆడబిడ్డల తరవాత పుట్టాడయ్యా నాకు వాడు. ఎన్ని ఆశలు పెట్టుకున్నానో వాడి మీద. దీనికి అప్పుడే మొగుడు కావలసివచ్చాడా...’’
అరుస్తుంది నన్ను చూపించి. ఆ అరుపులకి నాన్నగారు నమ్మలేనట్టు నా ముఖంలోకి చూసి గట్టు మీదనుంచి నన్ను కిందకి లాగేసారు. ఒక్కసారిగా మెట్లకి పక్కగా పడ్డాను. ఆమె ఇంకా అరుస్తూనే ఉంది. నాన్నగారి మౌనం ఆమెకు అలా కలిసివచ్చింది. అలా ఎంతసేపో తెలీదు. చుట్టుపక్కల జనానికి వారానికి సరిపడా మాటాడుకునేందుకు సరుకు దొరికింది.
అమ్మ, నాన్నగారు లోపలికి వెళిపోయారు. నన్ను ఏంటి సంగతని ఒక్కరూ అడగలేదు. అమ్మమ్మ చేయిపట్టుకుని పైకి లేపింది. లోపలికి తీసుకువెళ్ళింది. చాలా రోజులు నాతో ఎవరూ మాట్లాడలేదు. నాకు నేనే అయ్యాను. ఇలా ఏదో పాపం చేసామన్న అపరాధంలోకి నెట్టేసినప్పుడు ఒంటరితనం మరీ భయంకరంగా ఉంటుంది.
***
ఎవరన్నా నన్ను ఏంటి సంగతని అడుగుతారని చూసాను. ఒక్కరూ అడగలేదు సరికదా.. నేను ఆ ఇంట్లోనే లేనట్టే ప్రవర్తించారు. రోజులు చాలా కష్టంగా నడుస్తున్నాయి ఈ ఇంట్లో. ఒక్కోసారి నేనేం చేసానని నన్ను అంతా ఇలా వెలేస్తున్నారని అడగాలనిపించేది. కానీ నన్ను నామాటని పట్టించుకునేదెవరు.
నేను ఏదో చేయరాని తప్పుచేసినట్టు దానికి పరిష్కారం పెళ్ళేనని అంతా తీర్మానించుకున్నారు. రోజంతా ఏవేవో మాటలు, శుభలేఖలు ఎన్ని వేయించాలి. కళ్యాణ మండపం, భోజనాలు, ఎవరిని పిలవాలి. ఎంతమంది వస్తారు. ఇవే ఇక. ఆ హడావుడిలో నేను అనేదాన్ని బ్రతికున్నట్టే అనిపించలేదు. ఊరి నుంచీ బావను రప్పించారు. మరో రెండు వారాలకు ఓ సాయంత్రం నన్ను పెళ్ళికూతురుగా ముస్తాబుచేసి కళ్యాణ మండపానికి తీసుకువచ్చారు. తలవంచుకుని కారులోంచి దిగుతున్న నాకు దూరంగా అతను నన్ను గమనిస్తున్నట్టు అనిపించింది. కళ్ళల్లో చిన్న కన్నీటి తడి. తల ఎత్తకుండానే కన్నీటిని కాటుక కళ్ళల్లో దాచేసి...