ప్రతి జీవితానికి దాటి వచ్చిన దారి ఒకటి ఉంటుంది. పుట్టుక నుంచి చావుదాకా దాటేసి వచ్చిన బాల్యం, కౌమారం, యవ్వనం ఇలా దశలన్నీ దాటి వచ్చి అనుభవాల మధింపులో పూర్తిగా జీవిత పరమార్థం తెలుసుకుని నిలబడేందుకు పట్టే సమయం అంటూ ఒకటి ఉండే తీరుతుంది. ముఖ్యంగా ఈ దశలన్నింటిలోనూ ప్రధానమైనది బాల్యం. బాల్యాన్ని తల్లిదండ్రులు మాత్రమే మోస్తే సరిపోతుందనుకుంటారు చాలామంది. కానీ బిడ్డల చూట్టూ ఉండే వాతావరణం, పెరిగే తీరు, మాట్లాడే మాట, బంధాల పటుత్వం, తోబుట్టువులు, బంధువులు, స్నేహితులు, సమాజం కూడా వాళ్ల పెరుగుదలను శాసిస్తుంది. ఇదంతా వేదంతంగా కనిపించినా ప్రతి ఒక్కరి జీవితంలో ముఖ్య దశ బాల్యమే. బాల్యానికి అమ్మానాన్నల ప్రేమతో పాటు చాలా కావాలి. పుట్టుక మనచేతిలో లేనట్టే పెరిగే విధానం కూడా మన చేతిలో లేదు. నాకు తెలిసి బాల్యం ఇంత ప్రాధాన్యమైన దశ అని నేను నొక్కి చెప్పడానికి చాలా కారణాలున్నాయి. బాల్యంలో భయం తెలియక పెరిగే విధానం ఒకలా ఉంటుంది. భయం తెలిసి పెరిగిన పిల్లల తీరు మరోలా ఉంటుంది. అసలు బాల్యమే శాపంగా మారిన పిల్లల జీవితాలు కూడా నేను చూసి ఉన్నాను. మనం మామూలుగా అనుకునే చాలా విషయాలు పిల్లల మనసుల్లో ఎంతగా ముద్రవేసుకుంటాయో..
ఇప్పుడు ఇదంతా ఎందుకంటే చాలారోజులు అయింది నేనో పుస్తకాన్ని పూర్తిగా విడవకుండా చదివి. చలం ప్రపంచం నుంచి పక్కకు వచ్చి చదివిన పుస్తకం, కథ ఏదైనా ఉందంటే అది మెహెర్ పుస్తకమో, కథో మాత్రమే అవుతుంది. అలాంటిది ఆయన చదివి ఇచ్చిన 'సన్ ఆఫ్ జోజప్ప', సోలోమాన్ విజయ కుమార్ గారు రాసిన ఈ నవలను ఈరోజే పూర్తి చేసాను. కథ తీరు గురించో, కథ శైలి గురించోకంటే ఓ పసివాడి మనసు కనిపించింది నవలంతా. చాలా దగ్గరగా పరిశీలించి చెప్పిన విధంగా అనిపించింది. ప్రతి డిటేల్ అంత చక్కగా ఇవ్వగలగడం విషయంలో రచయితకు నెనర్లు.. లోతుగా చెప్పిన ప్రతి విషయం నేరుగా గుండెల్లో దిగింది. శాపం బాల్యానిదే కాదు పిల్లగాడి జీవితంలోనే ఉంది. పుట్టుక తన చేతిలో లేదు దానికన్నా విషమమైన పరిస్థితులు.. తండ్రి చిన్నతనంలోనే చనిపోవడం, తల్లి మరో దారిలో వెళ్లడం, మేనమావలు సరిగా పట్టించుకోకపోవడం, చులకనగా చూడటం, పుట్టుకతో వచ్చిన (వైకల్యం) మార్పుతో రోజురోజుకూ మథనపడటం ఇలాంటి విషయాలు చాలా దగ్గరగా గమనించి చెప్పినట్టుగా అనిపించాయి.
గతంలో చదివిన మోహన స్వామి నవల ఎప్పుడూ తెలియని విషయాలను, అసలు ఆలోచనకు రాని సంగతులను తెలిసేట్టూ చేస్తే, ఈ నవల మాత్రం ఆ ప్రపంచానికి మరో ద్వారాన్ని తెరిచినట్టుగా అనిపించింది. ఇది ఓ మనిషి రొద. అతనికి మాత్రమే తెలిసిన ప్రపంచం, పుస్తకాలు చదవడం, బొమ్మలు గీయడం, డైరీ రాసుకోవడం, చిన్నతనంలో పోయిన నాన్నను దైవంలో చూసుకోవడం, కోరిక కన్నా మించిన ఆత్మీయతను కోరుకోవడం ఇవన్నీ కాస్త భిన్నంగా తక్కువ మందికి మాత్రమే దక్కే ఆత్మీయ ఆలింగనాలు.. మనసు భారాన్ని, లోపలి కల్లోలాన్నీ చెప్పుకునే దారి ఆపిల్లాడికి అవిమాత్రమే అయ్యాయి. తల్లిచాటు బిడ్డగా బ్రతకాల్సి రావడం, అన్నీ తెలిసీ పరాయివాడిని నాన్నా అని పిలవాల్సిరావడం, అతని చేతిలో పెరిగిన విధానం, భయం, నలుగురిలో పొందిన అవమానాలు, మానసిక సంఘర్షణ పూర్తిగా అతనికి మాత్రమే సొంతం అయిన బాధ అది. మరో హృదయానికి తెలిసే అవకాశమే లేని బాధ.
ఇక్కడ ఎక్కడా నేను sexuality గురించి మాట్లాడటం లేదు. అది పూర్తిగా ఎవరి చేతిలోనూ లేనిది. అతనిలోని బాధను మాత్రమే కేంద్రంగా చేసుకుని చెప్పాలనేది నా ఉద్దేశ్యం., ఒకడు ఎందుకు తీవ్రవాదిగా మారాడు, లేదా హంతకుడిగానో, పిరికిగానో మారాడంటే దానికి వెనుక బాల్యం నుంచి పెరిగిన, చూసిన పరిస్థితులే కారణం అవుతాయని నేను బలంగా నమ్ముతాను. విజయ్ కుమార్ గారు రాసిన ఈ కథలోని సుధా, సిన్నమ్మ, అమ్మ, బాబు పాత్రలన్నీ పిల్లాడి చూట్టూ వాడు అనుభవించే మనసు ఘోషను పట్టించుకున్నవి కాదు. అవ్వ, లింగ దగ్గర మాత్రమే పిల్లాడికి ప్రేమ, ఔదార్యం దక్కాయి. అతగాడి మనసులోని బాధను అర్థం చేసుకోగలిగాయి. పుట్టుకతో వచ్చిన తేడాలను వేలెత్తి చూపగలిగితే.., వెలుతురు రాగానే దైవాన్ని కొలిచే ఎందరో చీకటి పడగానే వెతికే ఈన్యానికి, చీడకు ఎన్ని పుస్తకాలు రాయాసినా సరిపోదు. సమాజం చూసే చూపు, మాట్లాడే విధానం, ఎదుటివారిని తమలోకి తీసుకునే తీరు ఇవన్నీ అతని కులం, మతం, ఆస్తి అంతస్తుల మీద మాత్రమే ఆధారపడి ఉంటుంది ఇప్పటి రోజుల్లో. అందుకే బాల్యంలో స్నేహంలో ఉండే అమాయకత్వం, పెరిగి పెద్దయ్యాకా అదే బాల్య స్నేహితుల మధ్య కరువైపోతుంది. స్టేటస్ మధ్యన వచ్చి చేరాకా, స్నేహానికి తూట్లు పడటం ఎంత గొప్పవారికైనా ఎదురయ్యేదే.
మళ్ళీ కథలోకి వస్తే పిల్లగాడు నాకు చాలా బాధను చెప్పుకున్నాడు. అతగాడి బాధను అమ్మగా విని, ఓదార్చాలనిపించింది. పిల్లగాడు సమాజం కన్నా తల్లికి చెప్పుకోలేక పడే బాధే ఎక్కువగా కనిపించింది. కథ సాగిన తీరు, ప్రతి మనిషిలో రగిలే కోరిక వెనుక పడే పాట్లు చదువుతుంటే మనిషికి కావాల్సిన కనీస అవసరాల్లో సెక్స్ అనేదానికి ఇంత పాత్ర ఇవ్వాల్సిరావడం మనిషికి అసలైన శాపం అనిపించింది. ఈ నవలలోని కథ మొదలు కావడమే పిల్లగాడితో మొదలవుతుంది. వాడి అయోమయానికి, అర్థంకాని తనానికి జతగా మనం నడిచి కథలోకి వెళ్ళడానికి కాస్త తిరుపతి యాస అడ్డంపడాలని చూస్తున్నా పిల్లాడు చేయిపట్టుకుని తనతో పాటు నడిపించుకుని తీసుకుపోతాడు. విజయ్ కుమార్ గారి రచనకు, పాత్రలను దగ్గర చేసిన విధానానికి మరోమారు మంగిడీలు.. థ్యాంక్యూ..
