లోపలి అలలు

ఏం చెపితే నమ్ముతావు నువ్వు.. రాత్రి కలనంతా ఆక్రమించి నా ఆలోచనా దారుల్ని  చుట్టుకున్నావని చెప్పనా వర్షం తరువాత లేతరెమ్మలు గాలికి వణుకుతూ నిన్నే  గుర్తుచేసాయని చెప్పనా పగలంతా పేరుకుపోయిన దిగుళ్ళను రాత్రికి నీ ముందు దింపుకున్నాను.. చెదిరిన స్వప్నంలాగా వచ్చి పోయిన నీకేం తెలుసు.. సాయంత్రాలు అరవిసిన  సన్నజాజుల్ని అడిగి చూడు. అవే చెపుతాయి.. కొంచెంసేపన్నా నందివర్దనంలా విచ్చుకుని చూడు. ఈ మనసెంత వయ్యారంగా గారాలు పోతుంది తెలుస్తుంది. కాలపు ఉచ్చుల్లో బిగుసుకున్న నీకేం తెలుసు.. ఈ కౌగిలి నీకోసం కాచుకుందనీ.. నీ స్పర్శకై ఈ దేహం అరను తెరిచినపుడు తెలుస్తుంది మోహంతో రగిలే నా హృదయాన్ని అడుగు నువ్వు చెప్పలేని ఊసులన్నీ గుసగుసగా వినిపిస్తుంది. వింటావా మరి..

  ఈ వర్షంలో మెరుగుపెట్టిన  దిగుళ్ళన్నీ నా నుంచి వేరైపోయి చెట్ల కొమ్మల్లో చేరి నవ్వుతున్నాయి. ఏదీ? పగలంతా గాలిలో చక్కర్లు కొట్టి నా కూడా బోలెడు కబుర్లు మూటగట్టుకుని రాత్రికి నీ గుండెలోకి చేరతాను. ఎన్ని చీత్కారాలో ఎన్ని వెక్కిరింపులో మరెంత అలుపులోనో ఆవేశాన్ని అణచుకుని పైపూతగా నీ ప్రేమను పూస్తాను. సుందర దృశ్యాలను  నీతో కలిపి కలగంటాను ఒక్కోసారి నువ్వూ నాతో వస్తావు మరోసారి నేను ఒంటరి బాటసారినై సాగిపోతాను. ఒంటరితనం మళ్ళీ వెక్కిరింపుగా నన్ను గురుతు చేసుకుంటుంది. వెకిలిగా వెర్రిగా కేకలు వేస్తుంది దానికి తెలుసు నువ్వు రావని నాకే తెలియంది. అయినా నీ ఊహ వదలదు.. దిగుళ్ళ బావిలో కూరుకుపోయి నిశ్శత్తువుగా ఆగిపోతాను మళ్ళీ నీ ఊహ నెమ్మదిగా తల  నిమురుతూ నాలోకి ప్రవేశిస్తుంది.

 ప్రియా..! ఓసారి వొచ్చి పో ఇటు.. మాయచేసి మత్తుజల్లి హృదయానికి హత్తుకున్న నీ గురించి ఘాటుగా ఓమాట చెప్పనా.. నీ చూపులతో ఆశచూపి ప్రతి ఉదయాన్నీ బద్దలు చేసుకుని ఎప్పటిమల్లే అమృతాన్ని ఒంపిపోతావు.. నీరసించి, అలసిపోయి నిన్ను హత్తుకుంటానా కౌగిట్లో కరిగిపోతావు వొంటరై విరహమోర్వలేక విసుగుచెందిన నాకు  నీ పలుకుచూపి మత్తెక్కిన నీ కళ్ళతో  నీలోనికి లాక్కుపోతావు పుట్టుకొస్తావు వెంటాడతావు ఆవరిస్తావు కలగా..కవ్వింపుగా నువ్వు నా వాడివి ఉదయానికి ఆనందాన్ని పులుముతూ నా ఎదుటే నువ్వు మాయమైతే రాలిపడే పూల మల్లే ఒణికిపోతాను.. మళ్ళీ తిరిగిచూస్తే మాయమవుతావు నిద్ర నటించి దూరంగా తోసిపోతావు.

అమ్మ కొంగు పట్టుకుని జోల పాటకు జోగుతూ ఊగే సంగీతం లాలి పాటై నిద్ర పుచ్చుతుంది. గిట్టల చప్పుడుతో చెదిరిన ఆవులమందను చూసి పరవసించి పాడేది మోగే పిల్లనగ్రోవి తూలుతున్న నిద్ర ముఖాలకు నాన్న తెచ్చిన మిఠాయి పొట్లం తాయిలం అమ్మవారి ఊరేగింపుకు  అతిథిగా వచ్చేది రథచక్రాలకు హుషారు నింపేదీ ఈ బుడంకాయలే నులకమంచం చుట్టూ చేరి ఆకాశ రహస్యాల్ని చేదిస్తూ  తలలూపే  బుల్లి శాస్త్రవేత్తలు వీళ్ళు గుడిలోని దీపాలు చీకటిని ఎత్తుకుపోయిన రోజు  అగరబత్తీల వాసనల మధ్య  చక్రపొంగలి నైవేద్యం  దోసిళ్ళకు చాలనంత ఇసుక తిన్నెల మీద ఆటలాడి అలసిపోయి  ఇల్లు చేరిన పసితనం ముందు పడవంత సంతోషాన్ని  రెక్కలాడిస్తూ  పిచ్చుక మనసు గాలిలో గిరికీలు కొడుతుంది.

 నీకోసం వేల క్షణాలు  అరువు తెచ్చుకున్న  ఆ రోజులు మళ్లీ తిరిగి  వస్తాయని అనుకోలేదు.. అప్పటి రోజును మరిచిపోలేదు.  వానచినుకుల అక్షింతలు  ఈరోజు అక్షరాలుగా  అమరిపోతాయనీ..అనుకోలేదు. మబ్బల్లే ఎదలో చేరి కురిసిన అకాల వర్షానికి నాలో తడవని భాగమే లేదు. కోర్కె రెక్కలు కట్టుకుని ఎగిరిన రోజును మరిచిపోలేదు. నీ చేయి అందించిన రోజును ఏలా మరిచిపోను. గాలికి ఊగే చెట్లమాటున నిలబడి  తడిచిన దేహాలను ఆరబెట్టుకున్న క్షణాన్ని ముద్దుకున్న హద్దులు చెరిపి పెదాలను చెరిసగం పంచుకున్న గడియలను ఏలా మరిచిపోను.

 ఒంటరిగా కూర్చుని ఆలోచనలు చిలికినపుడు చిగురులు వేసిన చిన్నతనం కనిపిస్తుంది. బాల్కనీ కొసల్లో నిలబడి  చూస్తుంటే పరుగులెత్తి కలలు కన్న పసితనం వెక్కిరిస్తుంది. ఈ భయంకర ఏకాంతం మరిచిపోయిన గురుతులెన్నో తడుముతూ ఎన్నో  జ్ఞాపకాలను నిద్ర లేపుతుంది. స్నేహితుల కబుర్లు అమ్మ విసుర్ల మధ్యలో మధ్యాహ్నం పంచుకు తిన్న పప్పన్నం జ్ఞాపకంగా  తడుముతుంది పొలిమేర్లలో గంతులేస్తూ ప్రేమకోసం వీధులన్నీ వెతికిన యవ్వనం  నవ్వుతుంది తోటలోని సీతాకోకలన్నీ పట్టు పావడా కట్టుకుని అల్లుకున్న కల తరుముతుంది. సంధ్యాకాశంలో చెట్లని  పెనవేసి గాలి నీడన సేదతీరిన సాయంత్రం నవ్వుతుంది. బెరుకు గుండె వదులుకున్న ప్రేమలేఖ చిత్రంగా వాస్తవంలోకి చొరబడుతుంది. పక్షుల్లా రెక్కలు లేవని ఎగిరెగిరి పడే ఏకాకి  హృదయాన్ని తోడు కోసం  గతం వైపు పంపుతుంది.

  ఏటి ఒడ్డున ఎన్ని వేల అడుగులో నావి.. ఎన్నివేల గురుతులో మనవి. ఆషాడపు ఛాయతో ఎర్రని సంధ్య దీపపు వెలుగులో నీ కోసం ఎన్ని ఎదురుచూపులో ఖర్చు చేసాను.. ఏదీ..నువ్వు రావే. నీడన నిలబడిన శ్రావణాన్ని చామంతుల సొగసులు అరువిచ్చి పొమ్మన్నాను. గలగల గాజుల మోతలతో కాలి మువ్వలు సందడిలో కనిపిస్తుందా నా నిరీక్షణ

 ఒంటరిగా కూర్చుని ఆలోచనలు చిలికినపుడు చిగురులు వేసిన చిన్నతనం కనిపిస్తుంది. బాల్కనీ కొసల్లో నిలబడి  చూస్తుంటే పరుగులెత్తి కలలు కన్న పసితనం వెక్కిరిస్తుంది. ఈ భయంకర ఏకాంతం మరిచిపోయిన గురుతులెన్నో తడుముతూ ఎన్నో  జ్ఞాపకాలను నిద్ర లేపుతుంది. స్నేహితుల కబుర్లు అమ్మ విసుర్ల మధ్యలో మధ్యాహ్నం పంచుకు తిన్న పప్పన్నం జ్ఞాపకంగా  తడుముతుంది పొలిమేర్లలో గంతులేస్తూ ప్రేమకోసం వీధులన్నీ వెతికిన యవ్వనం  నవ్వుతుంది తోటలోని సీతాకోకలన్నీ పట్టు పావడా కట్టుకుని అల్లుకున్న కల తరుముతుంది. సంధ్యాకాశంలో చెట్లని  పెనవేసి గాలి నీడన సేదతీరిన సాయంత్రం నవ్వుతుంది. బెరుకు గుండె వదులుకున్న ప్రేమలేఖ చిత్రంగా వాస్తవంలోకి చొరబడుతుంది. పక్షుల్లా రెక్కలు లేవని ఎగిరెగిరి పడే ఏకాకి  హృదయాన్ని తోడు కోసం  గతం వైపు పంపుతుంది.

  ప్రియా...! ఎంత చిత్రం!! ఉదయాలు పచ్చని తోటలో  సంధ్యలో ఎరిగే పక్షుల వెంట చీకటి రాత్రుళ్ళ వెంట విహరించే కలలు నావి. కోర్కె చిగుళ్ళ మాటున  కోయిల బాకాల వెంట ఆ మబ్బుల్లో  మేఘం నీ రూపు దిద్దుకుంది. నిన్ను వొదలక వెంబడిస్తూ.. ఈ దూరమెంతో భారంగా ఉంది. హృదయం మీద ఎంత తుడిచినా నీ గురుతులు చెరగడం లేదు. గుండె బరువు పొదలమాటున  సెలయేరు హొయలనలముకొని  నీదాకా పరుగందుకుంది. చీకటి తెరల మాటున  ఈ మిసిమి మీగడల  సొగసునందుకుని.. చల్లగాలికి తేలి ఊగే  గడ్డిపొదల శబ్దాన్ని నీ అడుగుల చప్పుడు  ఎత్తుకుపోయింది.

  వెచ్చని కౌగిలికి గుబులు చీకట్లు అలమినప్పుడు.. ఎగిరే తూనీగతో నా క్షేమ సమాచారం కట్టి పంపుతాను. గాలివాటుకు చెట్ల కురులు చెదరినప్పుడు.. అప్పుడే నీ దేహంలో కలిసిపోతాను. రాత్రి వేడి నిట్టూర్పుల మధ్య కాలానికి జతై.. జడలోని మల్లె దండకు దిగులుతో జవాబునౌతాను. నిద్ర లేక శాంతి లేక ఏకాంతం చెదరినప్పుడు కొలనులో కలువనై గుండెకు చుట్టుకుంటాను. రోత లోకం తరిమినప్పుడు నువ్వు రావని తెలిసి.. చీకటాకాశంలో వెలుగు చుక్కల వెంట ఎగిరిపోతాను.

  ఆషాడ గొరింట పూసింది ఉదయ కాంతిలో వెలిగే ముగ్ద మందారపు సొగసు దానిది విచ్చుకున్న పూల వయ్యారాలతో పూరేకుల వాన బొట్లు బొట్లుగా పూలు చెట్ల ఆకుల్లా రాలిపడే అక్షింతలు నీకోసమే నిరీక్షణ నీ మాటలన్నీ తలపుకొచ్చి లేత బుగ్గలు చంద్రకాంతలంత అందాన్ని పులుముకుని మెరుస్తున్నాయి. సెలయేరు పరవళ్ళు తొక్కుతూ నీ ప్రేమంత ఆత్ర పడుతుంది. ఆకాశాన చుక్కలన్నీ వెన్నెట్లో కబుర్లాడుతూ మన ఊసులే చెప్పుకుంటున్నాయి ఎంత మధురమైన సవ్వడో నా హృదయాన్ని తాకుతోంది మూసి ఉన్న కనురెప్పలలో కన్నీటి ప్రవాహాన్ని దాచుకున్నాను. నా గుండె లయలో దాగి నీ అడుగులన్నీ కలిపి ఇటుగా రా ఈ మనసు కాళీని పూరించు

 ప్రియా స్వికరించు ఈ ప్రేమ కుశుమాన్ని కవ్వించి కాంక్షపెంచేందుకు ఇవి కలువలు కాదు వేల జన్మల నా నిరీక్షణకు పూసిన చామంతులు ఎప్పటికీ యవ్వనంతో  హృదయంలో నీమీద ఆశతో వికశించి విరబూసిన అడవి జాజులు నీ స్పర్శకై అనుభూతిని సుగంధంగా వెదజల్లే నిండైన గిరి శిఖరాలు చూడు! కళ్ళల్లో వెలుగు నింపుకుని ఈ ఆనందవనంలో విహరించు

 ఎన్ని వేల క్షణాలో అలా.. నువ్వు వస్తావని వాకిలికి  ఎదురుచూపులు తగిలించాను ఒక్క క్షణం నా పెదవులను పండించిన నీ నవ్వు మీద బరువుగా  వాలతాను వానాకాలం ముసురల్లే  నన్ను చుట్టుకున్న  నీ చేతుల్లో మందారాలు  పూస్తాయి.. మాటలన్నీ వడ్డించాకా నువ్వు పెట్టే ముద్దు  కొసరు నాకు అప్పుడే కమ్మని మట్టి వాసనేస్తూ కవ్వింపుగా నాతో వాదులాడతావు ఆ సందడిలోనే వానంతా వెలిసి చినుకుల  ముత్యాలు రాలినట్టు ఎంత అందమో.. అంటుకుంటుంది నిన్ను

  ఈ వెర్రితనం చూసి నవ్వినా పరవాలేదు.. నీతో నాకున్న బంధం అలాంటిది మరి..ఏంచేయను. నిన్ను అణువణువునా నింపుకోవాలని చూస్తానా.. కొర్రమేనులా జారిపోతావు.  నీ పుస్తకాన్ని ఎన్నిమార్లు కాకాపట్టానో తెలుసా! ఏదో తృప్తి.. నీతో గడిపిన క్షణాలకు మల్లే.. అనిర్వచనీయమైన ఆనందం. నా చేతుల్లో నలిగిన పుస్తకంగా నాకు అలవాటు నువ్వు..  ఇప్పుడు కొత్తగా ముస్తాబయిన పెళ్ళికొడుకుమల్లే నన్ను వెక్కిరిస్తున్నావు.. ఈ కొత్త పుస్తకంలో దూరి. తెల్లని కాగితాల్లో వెన్నెల ముద్దల్లే..నిండు జాబిలిలా🤗 ఏదైనా నువ్వు అలవాటుగా మారి వ్యసనంగా అవడం ముచ్చటే 😊

  చూడు..మళ్ళీ కాళీ చేతులు వేలాడేసుకుని, కళ్ళు వాలేస్తూ నన్ను నేను వెతుక్కుంటున్నాను. నా చుట్టూ భయం. ఈ ఒంటరి ఆలోచనల్లో మళ్ళీ మళ్ళీ నువ్వే దారవుతావు. నన్ను హత్తుకుని, లాలించి చక్కటి అక్షరాలను నామీంచి పోస్తావు. ఎంత దయో నేనంటే...నీ పుస్తకం నా గుండెల మీద ఉందిప్పుడు. అటక వైపు చూస్తూ నీ ఆలోచనలోనే మునిగి ఉన్నాను. మళ్ళీ నన్ను పూర్తిగా ఆవరించిన ఒంటరితనం. నీ కబుర్లే ఈ దిగులు నుంచి బయట పడేస్తాయని లోన ఆశ. నమ్మకం గా ఎప్పుడూ లేను నీతో..కదూ.. నీ కథలన్నీ ఇక్కడ బూతులంటారు. నీ అక్షరాలకు నాలాంటి ప్రేయసి ఉందని ఎందరికి తెలుసు.. ఈ నిరాశ నుంచే ఎన్నో ప్రశ్నలు..అవీ చిరాకు తెప్పిస్తాయి. ఒక్కోసారి అనిపిస్తుంది ఈ పురుగులకి, దోమలకి ఆత్మలుంటే ఎన్ని కష్టాలు పడేవాళ్ళమో..ప్రాణం పోగానే ఈ కళేబరాన్ని భరించలేము. వికృతం, అసహ్యం, భయంకరం..ఆకాశాన ఎగిరే పక్షులకి భూమి మీద మనుషులకు చావు ఒకే విధమైన ప్రక్రియ.. నాకన్నా ముందు తరాలలో పుట్టి చనిపోయిన మహామహులెందరో..వారి పాండిత్యం జ్ఞానం పంచభూతాల్లో కలిసిపోయింది. కానీ అన్నీ కలిసిపోయినా నీ ఈ అక్షరాలు ఉన్నాయి చూడు అర్థం చేసుకోవాలేగానీ యుగాలు గడిచినా ఈ జ్ఞానం కనుమరుగుకాదు. నా చేతుల్లో ఒ...

 చూడు..మళ్ళీ కాళీ చేతులు వేలాడేసుకుని, కళ్ళు వాలేస్తూ నన్ను నేను వెతుక్కుంటున్నాను. నా చుట్టూ భయం. ఈ ఒంటరి ఆలోచనల్లో మళ్ళీ మళ్ళీ నువ్వే దారవుతావు. నన్ను హత్తుకుని, లాలించి చక్కటి అక్షరాలను నామీంచి పోస్తావు. ఎంత దయో నేనంటే...నీ పుస్తకం నా గుండెల మీద ఉందిప్పుడు. అటక వైపు చూస్తూ నీ ఆలోచనలోనే మునిగి ఉన్నాను. మళ్ళీ నన్ను పూర్తిగా ఆవరించిన ఒంటరితనం. నీ కబుర్లే ఈ దిగులు నుంచి బయట పడేస్తాయని లోన ఆశ. నమ్మకం గా ఎప్పుడూ లేను నీతో..కదూ.. నీ కథలన్నీ ఇక్కడ బూతులంటారు. నీ అక్షరాలకు నాలాంటి ప్రేయసి ఉందని ఎందరికి తెలుసు.. ఈ నిరాశ నుంచే ఎన్నో ప్రశ్నలు..అవీ చిరాకు తెప్పిస్తాయి. ఒక్కోసారి అనిపిస్తుంది ఈ పురుగులకి, దోమలకి ఆత్మలుంటే ఎన్ని కష్టాలు పడేవాళ్ళమో..ప్రాణం పోగానే ఈ కళేబరాన్ని భరించలేము. వికృతం, అసహ్యం, భయంకరం..ఆకాశాన ఎగిరే పక్షులకి భూమి మీద మనుషులకు చావు ఒకే విధమైన ప్రక్రియ.. నాకన్నా ముందు తరాలలో పుట్టి చనిపోయిన మహామహులెందరో..వారి పాండిత్యం జ్ఞానం పంచభూతాల్లో కలిసిపోయింది.  కానీ అన్నీ కలిసిపోయినా నీ ఈ అక్షరాలు ఉన్నాయి చూడు అర్థం చేసుకోవాలేగానీ యుగాలు గడిచినా ఈ జ్ఞానం కనుమరుగుకాదు. నా చేతుల...

సుఖాలు కొందరివి, దుఃఖం కొందరిది అయితేనేం జీవితం, కాలం సాగిపోతూనే ఉంటుంది. ఎక్కడా తేడాలేకుండా నిన్నటి రోజులా.. మొన్నటి సాయంత్రంలా.. కాలం కరిగిపోతూనే ఉంటుంది. అదే నెలవంక అవే నక్షత్రాలు, అదే ఆకాశం అన్నీ వాటి పని చేసుకుని వెళిపోతుంటాయి. రోజులో చాలా వచ్చిపోతుంటాయి. ఆలోచనల పుట్టగా, వెర్రిగా వెకిలిగా, చాలా విసుగుతో నిండిన సమయాలు, గురుతుంచుకోనేందుకు పెద్దగా ఏం లేని సందర్భాలు.  కదల్లేని శరీరాన్ని పట్టుకుని వేధించే చీమలు పుట్టలుగా రొద చేస్తూ కదులుతున్న తేనెటీగలు గుంపులుగా పరుగందుకున్న ఎలుకలు మెలికలు తిరిగే పాములు... ఎత్తైన అంతస్తులపై  నాకోసం ఎదురు చూసే చావు ఎన్ని భయాలో ఎన్ని జుగుప్సలో.. ఇవన్నీ పుట్టింది ఈ మెదడులోనే.. జరిగిపోతున్న కాలంలో నేనో గులక రాయిని. చూస్తూ ఉన్నాను. జరిగేదంతా. ఏదైనా వింతగా కొత్తగా ఉంటుందేమోనని.... ఈ రోగాలు, రొష్టులు కాకుండా మరేదైనా నా చెవిన పడుతుందేమోనని.. నవ్వే స్నేహాలు, నవ్వించే పరిసరాలు ఎదురవుతాయేమోనని ఏదీ.. ఎక్కడా?  వెతుకుతున్నాను.. నిరాశతో అవన్నీ నటనలే.. ఉత్త నటనలే.. ఎవరొస్తారు.. నీ దుఃఖాన్ని పంచుకునేందుకు అన్నీ వెర్రి మొర్రి ఆశలు.. ఉత్త బూటకాలు పట్టలేని ఆ...

 సుఖాలు కొందరివి, దుఃఖం కొందరిది అయితేనేం జీవితం, కాలం సాగిపోతూనే ఉంటుంది. ఎక్కడా తేడాలేకుండా నిన్నటి రోజులా.. మొన్నటి సాయంత్రంలా.. కాలం కరిగిపోతూనే ఉంటుంది.  అదే నెలవంక అవే నక్షత్రాలు, అదే ఆకాశం అన్నీ వాటి పని చేసుకుని వెళిపోతుంటాయి. రోజులో చాలా వచ్చిపోతుంటాయి. ఆలోచనల పుట్టగా, వెర్రిగా వెకిలిగా, చాలా విసుగుతో నిండిన సమయాలు, గురుతుంచుకోనేందుకు పెద్దగా ఏం లేని సందర్భాలు.  కదల్లేని శరీరాన్ని పట్టుకుని వేధించే చీమలు పుట్టలుగా రొద చేస్తూ కదులుతున్న తేనెటీగలు గుంపులుగా పరుగందుకున్న ఎలుకలు మెలికలు తిరిగే పాములు... ఎత్తైన అంతస్థుమీద నాకోసం ఎదురు చూసే చావు ఎన్ని భయాలో ఎన్ని జుగుప్సలో.. ఇవన్నీ పుట్టింది ఈ మెదడులోనే.. జరిగిపోతున్న కాలంలో నేనో గులక రాయిని. చూస్తూ ఉన్నాను. జరిగేదంతా. ఏదైనా వింతగా కొత్తగా ఉంటుందేమోనని.... ఈ రోగాలు, రొష్టులు కాకుండా మరేదైనా నా చెవిన పడుతుందేమోనని.. నవ్వే స్నేహాలు, నవ్వించే పరిసరాలు ఎదురవుతాయేమోనని ఏదీ.. ఎక్కడా  వేతుకుతున్నాను.. నిరాశతో అవన్నీ నటనలే.. ఉత్త నటనలే.. ఎవరోస్తారు.. నీ దుఃఖాన్ని పంచుకునేందుకు అన్నీ వెర్రి మొర్రి ఆశలు.. ఉత్త బూటకాలు పట్టల...

 ప్రియా.. ఎట్లా మరిచిపోను  నీ ఊపిరిని., నీ స్పర్శను మల్లెల సుగంధం  పరుచుకున్న సాయంత్రాలను మబ్బు పట్టిన ఆకాశంలోకి  చూస్తూ చేసుకున్న బాసలను నువ్వెరిగిన మనస్సులో  ప్రేమ ఆవరించిన ఖాళీని ఏలా కొలవను. ఏమనీ.. ఈ చింతలు చికాకులు  కలబోసిన వ్యర్థ భ్రమను అన్నిటికీ కొలమానాన్ని ఎంతగానో రెక్కలు విదిలిస్తూ..  ప్రయాణించిన దూరాన్ని.. ఎట్లా మరిచిపోను. సన్నగిల్లే వెలుగు దారుల్లో  వెతుకులాటను నీ ఒడి వెచ్చదనాన్ని.. నీ కంఠంలోని మాధుర్యాన్ని దివ్వె పరిచిన వెలుగు తెరను నిన్ను చూసినపుడు రగిలే ప్రేమ జ్వాలను పెరిగే గుండె లయను ఏట్లా మరిచిపోను