లోపలి అలలు

మళ్ళీ మన ప్రేమను తెచ్చుకునేంత... .................................................    (శ్రీశాంతి) ఈ ముఖం చీకట్లో నీడలు పడి గాయపడింది.. ప్రాణానికి ప్రేమగాయం సెగ తగులుతుంది. చాలా సమీపంగా వచ్చేసిన నీకు తెలియంది కాదు. నా హృదయాన్ని పట్టి పీడిస్తున్న ఆలోచనల వెంట నిశ్చలమైన హృదయం కోసం పడే ఆరాటం.. ఎవరికీ తెలీకుండా నిన్ను దాచుకోవాలని లేదు. నీకు చాలా సమీపంగా వచ్చాను. గాయాలను మాన్పే శక్తి నీ ప్రేమకుందని నమ్మి నువ్వు నా దుఃఖంగా మారేంత వరకూ అదే నమ్మకం మనసు వీగిపోయేంత వరకూ అదే నమ్మకం రొదల వెంట పరుగులు పెట్టేంత వరకూ చేతి నుంచి మృత్యువు జీవాన్ని లాక్కున్నేంత వరకూ అదే అదే నమ్మకం.. నీకెదురుతిరిగి పోట్లాడి మళ్ళీ మన ప్రేమను తెచ్చుకునేంత వరకూ నిన్ను నా సమస్తంగా మార్చుకునేంత పిచ్చి నమ్మకం..

మళ్ళీ మన ప్రేమను తెచ్చుకునేంత... .................................................    (శ్రీశాంతి) ఈ ముఖం చీకట్లో నీడలు పడి గాయపడింది.. ప్రాణానికి ప్రేమగాయం సెగ తగులుతుంది. చాలా సమీపంగా వచ్చేసిన నీకు తెలియంది కాదు. నా హృదయాన్ని పట్టి పీడిస్తున్న ఆలోచనల వెంట నిశ్చలమైన హృదయం కోసం పడే ఆరాటం.. ఎవరికీ తెలీకుండా నిన్ను దాచుకోవాలని లేదు. నీకు చాలా సమీపంగా వచ్చాను. గాయాలను మాన్పే శక్తి నీ ప్రేమకుందని నమ్మి నువ్వు నా దుఃఖంగా మారేంత వరకూ అదే నమ్మకం మనసు వీగిపోయేంత వరకూ అదే నమ్మకం రొదల వెంట పరుగులు పెట్టేంత వరకూ చేతి నుంచి మృత్యువు జీవాన్ని లాక్కున్నేంత వరకూ అదే అదే నమ్మకం.. నీకెదురుతిరిగి పోట్లాడి మళ్ళీ మన ప్రేమను తెచ్చుకునేంత వరకూ నిన్ను నా సమస్తంగా మార్చుకునేంత పిచ్చి నమ్మకం..

మబ్బు పట్టడం, వర్షం చినుకు నేలకు రాలినపుడు మట్టివాసనేయడం, గాలిలో ధూళి కణాలు ఎగిరి ముఖాన్ని తాకడం, నీటిలో చిట్టి చేపలు గంతులేయడం. కొబ్బరి ఆకులు గాలికి తలలూపడం, అమ్మ గట్టిగా అదిలించి పిలవడం, నాన్న గుండెల మీద ఆడుకోవడం, ముద్దొచ్చి బుగ్గగిల్లితే నా ఏడుపు నాకే కొత్తగా అనిపించడం అంతా నేను కొత్తగా ప్రపంచంలోకి వచ్చానని తెలిపిన సమయాలు. నా అనే ఎరుకను ఇచ్చిన సందర్భాలు... ఇదే నా ప్రపంచం అని.. ఇక నుంచి నేను ఇక్కడే మనాలని,, గత జన్మ వాసనలు మరిచిపోయి.. కొత్త జన్మలో ఇమిడిపోయిన సందర్భాలు అవి. అన్నీ కొత్తగా వింతగా దోచిన విషయాలివి. నాతో పాటు తోబుట్టువులు, స్నేహితులు, చుట్టాలు ఎందరో, నేను అని, నాకు అని తెలియని రోజుల్లో బాల్యంలోకి చొచ్చుకుని పోయినపుడు నాకు కనిపించే దృశ్యాలు ఎన్నెన్నో.. వాటికి తోడుగా నాకు మిగిలిన జ్ఞాపకాల దొంతరలో తిప్పే ప్రతి పేజీలో ఓకథ. (శ్రీ)     

పాటలన్నీ నిశ్శబ్దంలోకి ఇంకిపోయాయి.. సాయంత్రాలు నీ ఊహను బరువుగా మార్చేసాకా.. మళ్ళీ రాత్రికి తేలియాడే ఆలోచనలు, ఆ వెచ్చని కౌగిలి, ఆ మరిచిపోలేని మైమరపు, నన్ను లాక్కెళ్ళే ఆ గదిలోని అగరబత్తీల వాసన.. నేను నువ్వయిపోయే క్షణాలకు అప్పగించేసుకున్న రాత్రి రాపిడిలో.. ఇంకో రోజు కలగా కరిగిపోయింది. ఇదంతా నీకు అర్థంకాదులే.. ఒంటరిగా కూర్చుని చూడు.. ఆలోచించు    

మబ్బు పట్టడం, వర్షం చినుకు నేలకు రాలినపుడు మట్టివాసనేయడం, గాలిలో ధూళి కణాలు ఎగిరి ముఖాన్ని తాకడం, నీటిలో చిట్టి చేపలు గంతులేయడం. కొబ్బరి ఆకులు గాలికి తలలూపడం, అమ్మ గట్టిగా అదిలించి పిలవడం, నాన్న గుండెల మీద ఆడుకోవడం, ముద్దొచ్చి బుగ్గగిల్లితే నా ఏడుపు నాకే కొత్తగా అనిపించడం అంతా నేను కొత్తగా ప్రపంచంలోకి వచ్చానని తెలిపిన సమయాలు. నా అనే ఎరుకను ఇచ్చిన సందర్భాలు... ఇదే నా ప్రపంచం అని.. ఇక నుంచి నేను ఇక్కడే మనాలని,, గత జన్మ వాసనలు మరిచిపోయి.. కొత్త జన్మలో ఇమిడిపోయిన సందర్భాలు అవి. అన్నీ కొత్తగా వింతగా దోచిన విషయాలివి. నాతో పాటు తోబుట్టువులు, స్నేహితులు, చుట్టాలు ఎందరో, నేను అని, నాకు అని తెలియని రోజుల్లో బాల్యంలోకి చొచ్చుకుని పోయినపుడు నాకు కనిపించే దృశ్యాలు ఎన్నెన్నో.. వాటికి తోడుగా నాకు మిగిలిన జ్ఞాపకాల దొంతరలో తిప్పే ప్రతి పేజీలో ఓకథ. చిన్నతనం ఎంత గొప్పది.. అప్పుడు కనిపించే దూరాలు, చేసే సాహసాలు, కలిగే ప్రేమలు, దూరం పెట్టేసే చికాకులు.. అన్నీ విడ్డూరమే.. అది నేనేనా అనిపించేంత చిత్రవిచిత్ర సంఘటనలు.. ఎక్కడో నటి చనిపోతే.. ఇక్కడ గొయ్యితీసి, పూలు చల్లి, శిలా ఫలకం పెట్టేంత ఆలోచన ఆ వయసులో కలగడం ఇప...

ఆనందం నన్నడిగేది.. నన్ను ఎక్కడ దాచావని అతని చూపులో, మాటలో, మనసులో, సాంగత్యంలో అన్నాను. హృదయాన్ని వదిలేసానని, నింపుకోలేదని పాపం దానికి అనుమానం నక్షత్రకాంతిలో గాలి రేగింది.. చూపులు కలిసే చోటికి ప్రయాణం ఆనందాన్ని వెతుకుతూ దారికాని దారుల్లోకి.. ఎండుటాకుల శబ్దానికి మల్లే గుండె శబ్దం.. పిలుపు వినిపించేంత దగ్గరగా జీవిత రహస్యాన్ని తెలుసుకున్నట్టుగా.. ఆకాశాన్నంతా పూడుస్తున్నాను, ఇంకా ఆనందం పట్టలేనంత ఉంది. నింపుతున్నాను, అంతటా, అతనితో కలిసి.. ప్రేమ పుష్పాన్ని వికసింపచేయడానికి..   

 ఎప్పటికీ నాకు ప్రేమ దొరక్కపోతే.. పగటిని రాత్రి కలిసే చోట కలిసిపోతాను. నీ రూపాన్ని చూసే వీలు లేకపోతే ఉదయకాంతిని అరువడుగుతాను. విషాదాన్ని, ఒంటరితనాన్ని మోయలేక అలలపై విడిచిపెడతాను. అప్పటికీ నువ్వు కనిపించకపోతే అంతులేని విషాదంలోకి దూకిపోతాను. ఉదయాన్ని శపించే వీలులేదుకానీ, లేకుంటే వెలుగునే బహిష్కరిస్తాను. గుస గుసగా ప్రేమ కబుర్లు వినిపిస్తే.., నేల చూపులు చూడలేను.. వెతుకుతాను. అన్నివైపులా నువ్వు కలిపించే దారలంట..

కొత్తవారిని కళ్ళు వెంబడిస్తాయి. రెండు కళ్ళను నాలుగు చేసి చూపులు కలిపేందుకు చూస్తాయి.   దారులన్నీ తిరుగుతుంటే కొత్త ముఖాలు విడివడి జతపడి ముఖాలకు తగిలించుకున్న చూపుల లెక్కలు దొంగచూపులు కొన్ని, దొరచూపులు కొన్ని దోబూచులాటలు కొన్ని, అన్నీ కళ్ళే ఇక్కడ.     ఆరాధనలు కొన్ని, ఆత్రాలు కొన్ని. ఇన్ని చూపులు దారులు తప్పినపుడు చీకటిని మింగి నిదరోయినప్పుడే శాంతి.

కదలని ఆలోచనలతో, ముతకబడి ఖైదీగా ఆలోచిస్తోన్న క్షణాన ద్వారం ముందు స్వేచ్ఛగా ఊగుతున్న మందార పువ్వు నవ్వుతుంది నన్ను చూసి.. బద్దలైన కాంతి బండారానికి, తలుపులన్నీ తీసుకుని బైట తిరిగే స్వేచ్ఛకోసం నిద్రలోంచి మేల్కొని పువ్వుల మల్లే ఊగుతూ పోతాను. స్వేచ్చకోసం.. ప్రేమంటే ఏమిటని నీ హృదయాన్ని అడిగిచూసావా?నీకోసం తపించే మనసు, నీకోసమే దేహంతోటి రక్తంతోటీ పెనుగులాడి గాఢమైన దుఃఖంలో ఒదిగిపోయి నిన్ను అడుగుతున్నాను ప్రేమంటే ఏమిటి? నువ్వంటే ఓ బలహీనత రెండు హృదయాల మధ్య మంచు పల్లకీ నువ్వు.. కలం అంచులకు వ్రేలాడే స్వప్నాక్షరం నువ్వు. సూక్ష్మంగా వినిపించే నాగుండె సవ్వడి నువ్వు.  

నువ్వంటే ఓ బలహీనత రెండు హృదయాల మధ్య మంచు పల్లకీ కలం అంచులకు వ్రేలాడే స్వప్నాక్షరం సూక్ష్మంగా వినిపించే నాగుండె సవ్వడి..

చీకటి నలుపులను దాటి వేకువ దారులంట పయనించి చినుకుల తోరణాలను కట్టి, హృదయాన్ని అద్దంగా చూపితే అందుకోలేక జారవిడిచావా.. ఫలించని కలలా.. తక్కిన జీవితంలోకి.. అలముకున్నట్లుగా.. అజ్ఞానంలో కొట్టుకుపోతున్న మేఘంలా మిగిలిపో.. పిలిచినా పలకకు. ఆగిపో అక్కడే.. వాన చినుకుల చిటపటలన్నీ రమ్మని పిలిచినా సరే.. రాకు ఇటువైపు..  

 కాలం ముల్లు తిరిగే సమయంలో ఏ ధూళికణంగా ఈ భూమి మీదకు వచ్చిపడ్డానో తెలీదు. నక్షత్రాలు, జాతకాలతో సంబంధం లేకుండా పుట్టుక జరిగిపోయింది. దిక్కులు చూస్తూ తండ్రి దగ్గరకు తీసుకుంటే, ఆడపిల్లేనని మూతి బిగువుల మధ్య గుండెల మీద కుంపటిలా ఎదిగి, ఎవరికీ కాని ఓ అర్భకమైన జీవితాన్ని జీవిస్తున్న నాకు అక్షరం అమృతమని తెలిసింది మీ వల్లనే. గుక్కపెట్టి ఏడ్చే పసి బిడ్డకు పాలిచ్చి లాలించినట్టు.. దిక్కుతోచని నా జీవితానికి మార్గదర్శకత్వం వహించిన ప్రాణధాతవు. మనుష్యలకు అర్థంకాని దైవత్వాన్ని మోస్తున్నవాడిగా, ఈ చరాచరసృష్టిలో రెండు ప్రాణాలు కలిపి నడిచే దారుల్ని బలవంతంగా తెంపుకు తెచ్చుకున్న ఆడమ్ ఈవ్ ల ప్రేమ ఎంత పవిత్రమైనదో అటువంటి ప్రేమను పొందగలిగిన మనం అంత అదృష్టవంతులం.  సృష్టి రహస్యం ఏదైనా కానీ.. మన ఇద్దరి కలయిక మరో చరిత్ర అయింది. గోదారికి ఎదురీది అనంత వాహినిలో పడి నీటి అలజడికి, సంఘపు కాఠిన్యానికి గురై మినుకు మినుకుమనే మన జీవితాలను మళ్ళీ వెలిగించుకున్నాం. నిరాశ తప్ప ఆశలేని జీవితంలోకి వసంతం కన్నా మించిన వెలుగును తెచ్చావు. నువ్వు అక్షరదానం చేసాకా.. నేనో కలంగా మారాను. నీ తలపులో పుట్టుకొచ్చిన వేల అక్షరాలను కాగితం ...

చలం సాంగత్యం ఉదయం పూట నాకు కొత్తకాకపోయినా, ఈరోజు ప్రత్యేకంగా చలాన్ని మనసుకు హత్తుకున్న ఫీలింగ్ కలిగింది. అతను మరింత దగ్గరగా అనిపించాడు. మెహెర్ వాక్యాలు ఎప్పుడో చదివేసిన అనుభూతి కలిగింది. గతంలోనే అమీనాపై మెహెర్ వ్యాసం రాసినా, ఇప్పుడే మొదటిసారి చదివాను. మామూలు నా రద్దీ సమయంలో ఆ వ్యాసాన్ని చదవబుద్దేయలేదు. చక్కని ప్రశాంత ఉదయంలో చలాన్ని ఆకళింపు చేసుకోవడం నిజంగా గొప్ప అనుభవం.  అలాంటి రచనను అందులోని అద్భుతమైన ఘట్టాలను, వ్యాక్తులను, పాత్రలను తలుచుకోవడం అదీ ఉదయంలో నాకు చాలా మంచి అనుభూతిని ప్రసాదించింది. మెడిటేషన్ చేస్తున్నట్టుగా ఒక్కద్దాన్నే కూర్చుని చదివాను. అచ్చులో లోపాలను వెతికేందుకు చదువుతున్నానన్న మాట మరిచిపోయాను. చలం తనలోకి లాగేసుకుంటాడు. నాకు అర్థం అయిన అతని రాత తాలూకు స్పర్శ అలాంటిదని నా అభిప్రాయం. అతనితో అతని రచనతో కలిసిపోవడం బావుంటుంది. అమీనాలో అతను చూసిన అమాయకత్వాన్ని, ఆమె మీద ఇష్టాన్ని, ప్రేమని ఎందుకు ధైర్యంగా చెప్పలేకపోయాడు, చూపించలేకపోయాడనే ఆలోచన నాకు అస్తమానూ కలుగుతుంది. అదే ఈరోజూ కలిగింది. సంఘం కట్టుబాట్లను పట్టించుకోని చలం, గౌరవమైన ఉద్యోగం అంటాడు.. కట్టుబాట్లలో లేని వాడికి ...

ఒంటరితనంతో హృదయం కాచుకున్నప్పుడు నీ వలపు గుర్తుకొచ్చినపుడు నేనా ఆలోచనలో ఉన్నప్పుడు ఈ ఏకాంతాన్ని నీడ కప్పేసినప్పుడు నీ ఆలోచన చుట్టుకుంటుంది. చిగురు కొమ్మను పలకరించినట్టు మొగ్గ తొడుగు విడినట్టు పూల సువాసనలు గాలిని పులుముకున్నట్టు ఇటుగా వచ్చి పలకరించే  మనిషి నీవే కావాలనుకుంటాను. అట్లా కూచుని గాలికి గుమ్మంలో  ఊగే చెట్టు ఆకుల్ని చూస్తున్నప్పుడు  దీపాన్ని దాచుకోవాలనే  ఆలోచనలో తెల్లవారుతున్నప్పుడు హృదయమా..!  ఈ మనసుకు వచ్చి అతుక్కునే  ఆలోచనల్లో నువ్వూ  జతౌతావు.

నడిచి నడిచి కాళ్ళు లాగుతున్నాయని కాసేపు కూర్చుంటే నీ ఆలోచన అల్లింది నలుపు చారల చీరలో ఆమె ఎదురైంది అలసిన ముఖం, చెమటకు కరిగిన కుంకుమ అచ్చం నువ్వు చెప్పిన పాత్రలానే ఉంది ఆమె కుచ్చిళ్ళను ఓ చేత్తో పట్టుకుని, కాలి పట్టీలు  మోగిస్తూ నాలుగు అంగల్లో నన్ను దాటుకు వెళ్లింది. నలుపుదనం, పసుపు పాదాలు, నుదుట కుంకుమ మైదానంలో కలిసుంటానా ఆమెను లేక అనసూయనా, సులోచనేమో గుర్తురావడం లేదు.  నీలా అల్లిక నాకు కుదరదు కానీ నీ చూపు ఆమెను తాకి అక్షరమైంది కాబోలు నేను అచ్చంగా పట్టుకోలేకపోయాను. నీ కథానాయిక పోలికలు నాకు పాత్రపరంగానే తెలుసు. మరి నువ్వో కళ్ళతోనే స్కేన్ చేసి రాసి ఉంటావు.   ఏం మాయ చేస్తావో.. ఆ పాత్రలను ఎక్కడి నుంచి పట్టుకొచ్చావో తెలీదు. నిజంగా ఉన్నారా ఇక్కడ? లేక దేవలోకంలోంచి పట్టుకొచ్చావా?  నీకథల్లో పాత్రలయ్యేందుకు, నీ కథలో కథానాయిక కావాలంటే ఏం అర్హతలుండాలో చెప్పు, ఈసారి సరిగ్గా పట్టుకుంటాను. వెతుకుతాను. ఏ దేవాలయానికో వస్తుందేమో.. సరేనా.

ఈదుకుంటూ గడిచిపోతున్న  కాలం కొలనులో గాలం వేస్తే నేనే చిక్కాను. ఒంటరి కాగితం పడనై తేలుతూ, ఈదుతూ ఆకాశాన్ని అందుకుంటాననే ఆశతో పోతున్నాను పైపైన ఊగుతూ.. గురుతుపెట్టుకున్న దారులు లేవు ఒకటే ప్రయాణం, సాఫీగా చేరాలని ఈలోపు నీళ్ళు పడవలోకి రాకూడదు. నొప్పి తెలియని ప్రయాణం కావాలి. వాన చినుకులకు నానకూడదని,  అసలు వానే రాకూడదని మొక్కుతూ, ఊగుతూ ప్రయాణిస్తున్నాను. ఒడ్డుకు చేరిపోతే చాలు ఊపిరి బిగబట్టే బాధ తప్పుతుంది. 

  జాబిల్లి కోసం ఆకాశమల్లే వేచాను నీ రాకకై...   జాబిల్లి కోసం ఆకాశమల్లే వేచాను నీ రాకకై... నిను కానలేక మనసూరుకోక పాడాను నేను పాటనై...   జాబిల్లి కోసం ఆకాశమల్లే వేచాను నీ రాకకై... ఈ పాట నిన్నటి నుంచి తరుముతోంది. జీవితం వేసిన సంకెళ్ళను తెంచుకుని వచ్చేట్టు చేసిన పాటిది. జీవితమాధుర్యాన్ని పంచుకున్న పాట. అతని పిలుపు అతని ప్రేమ, విరహం అన్నీ కలగలిసి నన్ను నీవైపుకు లాగిన పాట. నీ పిలుపుకు మనసూరుకోక రాలేక పరుగెత్తుకొచ్చిన రోజులు. ఈపాటే నన్ను పడుచుదాన్ని చేసి, బ్రతుకుమీద ఆశ కల్పించింది. ఈ పాటే నిన్ను చేరుకునేంత దాకా నన్ను తరిమింది. గాలికి ఊగిన చెట్ల కొమ్మల చివరన నా కోరికలను కట్టి ఎగురుతూ వచ్చేట్టు చేసింది ఈపాటే. నీరుగా పారే గుణాన్ని, నిప్పులా కురిసే ఉత్తేజాన్ని నీతో బ్రతుకుని ఇచ్చిందంటే ఈపాట వేసిన వలపు వలే కారణం. పాట వస్తున్నంత సేపు మనసు పరవశించిపోయేది. పరవళ్ళు తొక్కేది. గతాన్ని ఉండలా చుట్టి నాముందు పెట్టే శక్తి ఒక్క ఈ పాటకు మాత్రమే ఉంది. మనసుకు తెరలు తొలగించే లోతు ఈపాట సొెంతం.  ఆకుల్ని రాలుస్తూ చెట్టు నవ్వుతోంది.  కరెంట్ తీగెలకు వేలాడుతున్నాయి చూపులు... వేళ్ళ చివర విషాదాన్...

  ఇంకో పేజీ ఉందా? ఈ మగత తొలుగుతుందా? ఎగిరెగిరి రెక్కలార్చుకుని నీ ఒడిలో సేదదీరనిస్తుందా? ఒడ్డున వొరుసుకు ప్రవహించే నదిలా ఒంటరిగా వదిలేస్తుందా? ఏమో..(శ్రీ) ఎన్నో వసంతాలను దాచుకున్న జీవితమిది.. వాన చినుకుల అక్షింతల సెలయేరు.., ఎక్కడో కురిసిన వర్షం ఈ ఉదయాన్ని పులకింపజేసి... నన్ను స్పృహలోనికి తెచ్చిన కాంతి కోరికల ఇంద్రధనస్సు వైపు నడిపిస్తుంది. (శ్రీ)