ఎన్నిమర్లు ఈ వెలుతురు
పిట్ట రాగానే జాలిజాలిగా
రాలిపడే
పారిజాతాలమల్లే
నిశ్శబ్దంగా నేల రాలాలి...
ఎన్నిమార్లు ఈ కన్నీళ్ళను
కనపడనీయకుండా
లోనలోనే ఏడ్వాలి.
నగ్నత్వం నిండిన
నీ మనసు సుఖ
స్వప్నాలను కంటూ ఉంటే...
ఆ ఒంటరి వర్షపు రాత్రిళ్ళు
ఎంత వేదనతో గడిచాయో...
జారిపడిన ముత్యపు చినుకుల్లా
నా కోర్కెల్ని ఒలకబోసాను.
గుండెలు హత్తుకున్న
ఆ రెండు మేఘాలను
చూస్తున్నప్పుడు
పచ్చని చెట్లపై వాలే
పిట్టల గుంపుల ప్రేమ ఊసులే
జ్ఞాపకం వచ్చాయి.
నవ్వకు...నేను సంతోషించి
ఎరగను. కాలం చెక్కిలిపై నువ్విచ్చిన
గోరువెచ్చని ముద్దు సాక్షిగా
ఇంకా ఒంటరినే..
No comments:
Post a Comment