అప్పుడు జీవితం ఇలా ఉండదు..

రహదారులంట పోతూ నువ్వు కలలుగనేది కాదు జీవితమంటే..

ఎరుపెక్కిన ఉదయపు కాంతిని చూసిన ప్రతిసారీ బాధ్యతల భుజాలను తడుముకుంటావు

జోరుగా చక్కర్లు కొట్టిన దారులంట.. అడుగులో అడుగులేసుకుంటా ఆలోచిస్తావు..రేపేమిటని

జేబునుంచీ తీసే ప్రతినోటు మీదా రేపటి తనవంతు బాధ్యత ఏమై ఉంటుందా అనుకుంటావు

మారిపోతావు నువ్వు సగటు ఉద్యోగిగా.. సంసారిగా.. బాధ్యత ఎరిగిన మనిషిగా

సరదాలకు వీలుచిక్కని సమయాలు నిన్ను వెక్కిరిస్తాయి..

సాయంత్రానికి చమట చుక్కలతో సావాసం పెరుగుతుంది..

నిజాల వెంట పరుగులు పెడతావు... నిజాన్నే కలగంటావు..

ఆడంబరాలను అదుముకోవు.. ఆస్వాదనకు లొంగిపోవు..

నీతో సావాసం చేసిన వారెవరూ ఉండరప్పుడు... 

బాధ్యతల బరువులతో వంగిన భూజాలమీద మోయలేని బరువులు మోస్తావప్పుడు

కొత్తవారితో కొత్తల్లో కొత్త ప్రపంచాన్ని చూస్తావు.. నెమ్మదిగా పాతబడిపోతావు

నీతో ఆడలాడిన నేస్తాల భుజాలు నేలలో కూరుకుని నిన్ను చూడలేరు

చిన్నతనంలో తిరుగాడిన వీధులన్నీ నువ్వే ప్రయాణించలేనంత ఇరుకైపోతాయి..

అప్పుడు జీవితం ఇలా ఉండదు.. రంగుల తెరలు నీ ముందు కల్పితాలని తేలిపోతాయి.