అలవోకగా కవిత పుట్టడం లేదు.
లోతుగా తవ్వి తీయాల్సి వస్తుంది.
అక్షరాలు
మరోసారి కన్నీళ్ళు పెట్టించే పంక్తులు పొంగుతాయి.
విరహంతో, ప్రేమతో నిండి
రేపటిపై ఆశను పట్టుకువస్తాయి.
చుక్కలు రాలిపడి, నెత్తురోడుతున్నట్టు
వస్తుంది ఆలోచన.
అమృతాన్ని నింపే పంక్తులు,
ఆలోచనలై రాలిపడే గన్నేరు అక్షరాలు
విషాదపు సంగతీ, హృదయాంతరపు
సంతోషాన్నీ గుర్తుచేస్తుంది.
అగాధం నుంచి అనంతం దాకా
నాలోని చీకటి కోణాలన్నీ
కవిత్వానికి ఎరుకే..
దిగులప్పుడు, ఆనందాన్ని ఎకరువు
పెట్టేప్పుడూ మాటలను
సంభాళించేది ఈ కవిత్వమే మరి..
No comments:
Post a Comment