లోపలి అలలు

నిన్న మనం వెళ్ళిన దారిలోనే ఆ మలుపులో నేలను చీల్చుకుని మొలిచిందా మొక్క పూలన్నీ గాజు పూలు నీటి బిందువులే పూలైనట్టు నీటిపూలవి నీ మనసంత స్వచ్ఛత వాటికి చంద్రకాంతలు, గన్నేరులు, మంకెన్నలు, మధవీలతలకు ఉన్న సొగసంతా కలబో సుకుంది. కుమ్మరిస్తున్న సువాసనలు నీ మాటలంత మధురం అటుపోతుంటే అంటుకునే సోయగం ఎంతని నలిగిపోతానని తెలిసీ నవ్వుతుంది ప్రతి అడుగూ తన వరకూ వస్తుందని  భయపడుతూ లక్షల పాదాలకు మొక్కుతుంది. ఏ చేతికీ చిక్కకూడదని తన అందాన్ని తిట్టుకుంటుంది ఎంతటి అమాయకమో ప్రకృతిలో పూసేపూలన్నీ ఇంతేకాబోలు

ఎందుకు వస్తాయి కలలు ఆలోచనను పిండి కవితగా అల్లేందుకే గమ్యమంటూ లేని కలలు ఏ అతిథికీ అతిథ్యం ఇవ్వక రంగు రంగుల భావాలతో  గుసగుసలాడతాయి. జ్ఞాపకం కన్నీరు పెట్టిస్తుంటే కలలు జోలపాడతాయి. జనం మసలని దారుల్లో ప్రయాణించి అమృతం కురిసే రాత్రుల్ని అన్వేషిస్తాయి. గన్నేరుపూల సుగంధాలను తాకి, గత అనుభవాలను అల్లే అలలు పూలవాడల్లో పుప్పొడిని రాలుస్తూ,  మబ్బుల వాడల్లో విహరించే కలలు చేదును చెరిపేసి, తీపిని నింపేందుకు కసరత్తులు చేస్తాయీ కలలు దుఃఖానికి రంగుపూతను పూసి  ఊహల్లో విహరింపజేస్తాయి. అప్పుడే పిలవకు కాసేపు ఇదే కలలో ఉండనీ..  ఎంత హాయిగా ఉందనీ..

..................  ఈ మేడ మీంచి దారిన  పోయే వందల కళ్ళను చూస్తుంటాను. కంగారుగా కొన్ని, ఆసక్తిగా మరికొన్ని నన్నే గమనిస్తాయి.  తీగ మీద ఉడతకి, చెట్టు మీద  పావురాళ్ళకూ నేను పరిచయమే.  నా జతగాడు ఎగిరిపోయాకా..  దిగులు వేళ ఈ గమనింపులే కాలక్షేపం..  నన్ను చూస్తూ దారంటాపోయే మనుషులంతా తెలుసు నాకు ఆ గమ్యాలన్నీ తెలుసు.  దుఃఖాన్ని మోస్తూ కొందరు, ఆనందంతో కొందరు, ముఖాలు వెలిగించి, వాడిపోయి పోతుంటారు.  ఈ పంజరంలో చిలకనని  చులకన చేస్తారు కానీ..  స్వేచ్ఛ ఉండీ, ఈ ప్రపంచాన  బంధీలు వీళ్ళు ఆ కనిపించే మేఘం వెనక ఏముందో తెలుసుకోవాలని ఉంది.  వాళ్ళ మనసుల్లానే అదీ అంతుచిక్కదు.  ఎక్కడ నుంచి ఇటు వచ్చానో, ఇటు నుంచి ఎటు ప్రయాణమో తెలీదు.  వీళ్ళూ అంతే..

ఇవాళేం కొత్తగా లేదు..  గుమ్మంలో ముగ్గులు చెరిగిపోయి రాత్రికి జనం పలచబడిఎప్పట్లాగే నిద్రపోతుంది వీధి.  కాలం మారడం నీకు కొత్తేమో కానీ  కాలానికి ఇదంతా మామూలే  విడ్డూరంగా జరుపునే సందడంతా  తనకు తెలిసిందే.  రోజు మరో రోజులోకి, మరో కాలంలోకి పోతూ,  దాని వెంట నిన్ను తీసుకు పోతుంది. కొమ్మను పండి,  రాలిన ఆకుల మల్లే కాల చక్రంలో పడి, రాలిపోతాం అంతే అంతకు మించి ఏం కాదు.  ఇదంతా కాలానికి మామూలే.. తెలిసిందే..