లోపలి అలలు

ఈరోజుకి రాసే ప్రేమలేఖ ఇది..  కొన్నిసార్లు అనిపిస్తుంది.  నేను నీలోకి ఒలికిపోయాననీ..  నీలోకి వచ్చి చేరాకా హృదయంలోని నిశ్శబ్దానికి వీడ్కోలు పలికాను. అసంపూర్ణంగా ఉన్న చాలా ప్రశ్నలకు జవాబులు వెతికాను. నీకిదంతా ఉత్త చాదస్తంగా  అనిపిస్తుంది కానీ.. రద్దీ రద్దీ దారులంట పోతున్నా  నీ ఆలోచన నిలువనీదు. ఏదో కంగారు.. పూల దారులంట నడిచినా మబ్బులు, మెరుపులు, చినుకులు..నువ్వు కమ్మేసినట్టూ ఉంటుంది.  ఉదయాలన్నీ నక్షత్రాల వేళలోకి కలిసిపోయేవేలే అనే భావన కలుగుతుంది.  విషాదాన్ని మోయగలిగేది,  కన్నీరును ఆపగలిగేదీ నీ ఊహే నాలోకి తొంగి చూసుకున్నా నువ్వే.. నమ్ము

ప్రతి జీవితానికి దాటి వచ్చిన దారి ఒకటి ఉంటుంది. పుట్టుక నుంచి చావుదాకా దాటేసి వచ్చిన బాల్యం, కౌమారం, యవ్వనం ఇలా దశలన్నీ దాటి వచ్చి అనుభవాల మధింపులో పూర్తిగా జీవిత పరమార్థం తెలుసుకుని నిలబడేందుకు పట్టే సమయం అంటూ ఒకటి ఉండే తీరుతుంది. ముఖ్యంగా ఈ దశలన్నింటిలోనూ ప్రధానమైనది బాల్యం. బాల్యాన్ని తల్లిదండ్రులు మాత్రమే మోస్తే సరిపోతుందనుకుంటారు చాలామంది. కానీ బిడ్డల చూట్టూ ఉండే వాతావరణం, పెరిగే తీరు, మాట్లాడే మాట, బంధాల పటుత్వం, తోబుట్టువులు, బంధువులు, స్నేహితులు, సమాజం కూడా వాళ్ల పెరుగుదలను శాసిస్తుంది. ఇదంతా వేదంతంగా కనిపించినా ప్రతి ఒక్కరి జీవితంలో ముఖ్య దశ బాల్యమే. బాల్యానికి అమ్మానాన్నల ప్రేమతో పాటు చాలా కావాలి. పుట్టుక మనచేతిలో లేనట్టే పెరిగే విధానం కూడా మన చేతిలో లేదు. నాకు తెలిసి బాల్యం ఇంత ప్రాధాన్యమైన దశ అని నేను నొక్కి చెప్పడానికి చాలా కారణాలున్నాయి. బాల్యంలో భయం తెలియక పెరిగే విధానం ఒకలా ఉంటుంది. భయం తెలిసి పెరిగిన పిల్లల తీరు మరోలా ఉంటుంది. అసలు బాల్యమే శాపంగా మారిన పిల్లల జీవితాలు కూడా నేను చూసి ఉన్నాను. మనం మామూలుగా అనుకునే చాలా విషయాలు పిల్లల మనసుల్లో ఎంతగా ముద్రవేసుకుంటాయో.. ఇప్...

ఇప్పటి నేను ఏ హీరోనూ ఫాలో కాను. ఫ్యాన్ అస్సలే కాను. ఏ రాజకీయ నాయకులతో నాకు పనిలేదు. ఎవరికీ నేను మద్దతులు ఇవ్వను. ఇదంతా స్వవిషయం. సరే దేవానంద్, షమ్మీ కపూర్, గోవిందా, ఇలా కొందరిని మాత్రమే ఆరాధించే నాకు చిన్ననాటి జ్ఞాపకంలో ఓ హీరో అలా నిలిచిపోయాడు. ఎంత ఆరాధనో అది. అతని పోస్టర్ ఎదురుగా కూర్చుని ఎంత ఆలోచించేదాన్నో, ఇంటి నిండా సినిమా పోస్టర్లు అతికించే రోజుల్లో పుట్టడం నా అదృష్టం అనుకుంటాను. తాటాకు తడికలకు సినిమా పోస్టర్లు అతికించేవారు, హోటళ్లకు, ఇళ్ళల్లో కూడా అలా అంటించడం అలవాటుగా ఉండేది. ఇప్పటి రోజుల్లో అయితే గోడ పాడవుతుందని, పెయింట్ పోతుందనే గొడవ అప్పుడు లేకపోవడం సంతోషం. అప్పటి ఊహ, ఆలోచనలు భలే ఆనందాన్ని ఇస్తాయి. ఇప్పటి రోజులకు పూర్తి భిన్నంగా.. కొన్ని జ్ఞాపకాలు ఎంత తీవ్రంగా బలపడిపోతాయంటే ఎంత కాలం అయినా అలా నిలిచిపోతాయి. ప్రేమ అనే మాటకొస్తే అది పుట్టేందుకు వయసుతో లెక్కలు వేస్తాం కానీ.. అప్పటికి ఆరేళ్ళు కూడా లేని నేను ఇతనితో ప్రేమలో పడిపోయాను. అతను ఎవరో ఏంటో కూడా తెలీదు. సరిగ్గా చెప్పాలంటే ఇప్పటికి, ఈరోజు వరకూ కూడా అతని కోసం చూసానంటే నమ్మండి. ఈవేళ ఏదో రీల్ చూస్తుంటే కనిపించాడు. వెతగ్గా అతన...

  అలవోకగా కవిత పుట్టడం లేదు. లోతుగా తవ్వి తీయాల్సి వస్తుంది. ఒక్కోసారి తెగి, ముక్కలై దొరుకుతాయి అక్షరాలు మరోసారి కన్నీళ్ళు పెట్టించే పంక్తులు పొంగుతాయి. విరహంతో, ప్రేమతో నిండి రేపటిపై ఆశను పట్టుకువస్తాయి. చుక్కలు రాలిపడి, నెత్తురోడుతున్నట్టు వస్తుంది ఆలోచన. అమృతాన్ని నింపే పంక్తులు, ఆలోచనలై రాలిపడే గన్నేరు అక్షరాలు లోన విషాదపు సంగతీ, హృదయాంతరపు సంతోషాన్నీ పట్టుకుంటాయీ అక్షరాలు.. అగాధం నుంచి అనంతం దాకా నాలోని చీకటి కోణాలన్నీ కవిత్వానికి ఎరుకే.. దిగులప్పుడు, ఆనందాన్ని ఎకరువు పెట్టేప్పుడూ మాటలను సంభాళించేది ఈ కవిత్వమే మరి..

చీకట్లో ఓమూల విడిచిపెట్టి పోయే దైన్యాన్ని తగిలించాను. ఒక్క చుక్క అమృతం కోసం సముద్రలోతుల్ని గాలించాను. ప్రశ్నించే నీ కళ్ళలో అమృత జాడల్ని వెతికాను‌. ఏదీ దాచుకోలేదు, జీవితాన్ని తెరచి నీముందు ఉంచాను. ఇదేం హృదయభారమో తెలీదు. ముళ్లను దాటే అవరసమే ఎప్పుడూ సంతోష ఛాయల్ని వెతుక్కోవడమే ఎప్పటికప్పుడు బాటసారినై ఒదలని పాటలా కమ్మేసుకుంది నీ జ్ఞాపకం. నీ మాటలు ఉండుండీ అర్థం కావడం లేదు. నిన్నటి ఉదయాన గుండెలకు హత్తుకున్నా కూడా.. తృప్తి కలగలేదు. హృదయాన్ని ఇచ్చేసుకోవడమే తెలిసిన నాకు గాయాల సలుపు ఎప్పుడూ పరిచయమే.. (శ్రీశాంతి మెహెర్ )