లోపలి అలలు

(మొదటి భాగం) వర్షం పెద్దదైయ్యేలా ఉంది. పిన్ని తలుపుతీస్తే బాగుండును. ఈ చలిలో చిరుగుల దుప్పటితో ఈరాత్రి గడపడం నావల్లకాదు. పైగా గొట్టమేసి లాగేస్తున్నాయి మిగిలిన ఆ కాస్త రక్తాన్నీ ఈ దోమలు. మూడు నెలలైనా ఇంకా ఈ పరిస్థితులు నాకు అలవాటు కావడంలేదు. పిన్నికి రానురాను నేను భారమైపోతున్నాను. తను నన్ను చూసే తీరు కూడా మారిపోయింది. భోజనం మోతాదూ తగ్గించేసింది. ఏదో తప్పదన్నట్టు ఉదయాన్నే నిద్రలేచేసరికి నాకోసం, నీళ్ళ కాఫీ, రెండు ఇడ్డెనలు చేసి పెడుతుంది. కాస్త విసురుగానే పెడుతుంది. అవి మింగేలోపు   “ ఏరా సత్తిబాబు ఇప్పటికి ఏంత డబ్బు పోగేసావేంటి ” అంటూ నస మొదలెడుతుంది. చాలురా దేవుడా ప్రాణం నిలుపుకోడానికి అనుకుంటూ అవి కాస్తా గుటకేసి ఆమె అడిగే ప్రశ్నలకు సమాధానాలు ఇవ్వకుండానే ఊ... ఊ... అంటూ, చిన్నాన్న డొక్కుసైకిలేసుకుని రోడ్డు దారి పడతాను. మాటలకే మేం ఐదుగురు మగ సంతానం. ఒక్కడూ ప్రయోజకులు కారు. పెద్దోడు చిన్ననాడే పెంపకం వెళ్ళిపోయాడు , రెండోవాడు బిఎ చేసి పట్టాపుచ్చుకుని ఫేను కింద ఉద్యోగం కోసం వెతుకుతూ ఖాళీగా తిరుగుతున్నాడు. మూడోవాడ్ని నేను. నా తర్వాత పెళ్ళీడు కొచ్చిన చెల్లి, ఇద్దరు తమ్ముళ్ళు ఇంకా...

ఈ బ్లాగు లో రాయాలన్న ఆలోచన మనసుకి  దగ్గరగా వచ్చింది చాలా తక్కువసార్లు..ఏం రాయాలన్నా ఏదో ముహుర్తం పెట్టుకుని రాద్దామన్న తంతే గానీ.. రాసి తీరాలన్న ఆత్రం తక్కువే.. ఒక్కోసారి రాయాలనుకున్నదంతా కాగితం మీద పెట్టకమునుపే ఆలోచనల్లో కరిగి నీరైపోతుంది. మరోసారి రాసిన కాగితం మీది అక్షరాలు చదువుకునే లోపు, తిరిగి నన్ను ఎక్కిరిస్తాయి. ఇదేనా రాసేది.. మనసెక్కడ పెట్టావ్ అంటూ.... ఈ గొడవ తేల్చుకునేలోపు మళ్ళీ ఏదో హైరానాలో పడి నన్ను నేను పూర్తిగా మరిచిపోతాను. ఎక్కడా క్షణం తీరిక లేని వ్యవహారాలు నడిపేస్తున్న ఫీలింగ్. అంతే ఇది ఉత్త ఫీలింగ్  మాత్రమే... ఏదో సామెత చెప్పినట్టు... దమ్మిడీ ఆదాయం లేదు... పైసా ఉపయోగంలేదు. ఏదో సామెత సరిగా గుర్తు రావడం లేదు. దానికోసం ఆలోచించేలోపు ఇదిగో ఏదో రాద్దామనుకున్న ఈ ఫీలింగ్ మళ్ళీ కరిగి గాల్లోనే నీరైపోతుంది. ఏదైనా రాయాలంటే పట్టుగా ఏదోటి చదవాలికదా... మరి చదవడం లేదే... రోజూ.. కానీ రాస్తున్నాను. అవన్నీ ఉద్యోగానికి నేను చేసిపెట్టే రాతలు. అవి నావి కావనిపిస్తాయి. ఏదో ఎత్తుకొచ్చిన ఫీలింగ్.. నేను రాసానని ఇది నాదేనని గట్టిగా చెప్పి ఈ పవిత్రమైన బ్లాగులో వేసుకోలేను....